تاثير استيلاي مغول بر تغيير نظرات فقهي اماميه در تشكيل حكومت

The Effect of Mughal Empire Mastery on the Imāmiyah Jurisprudential Precept Change for Establishing Governments

ظهور مغولان در رأس قدرت سياسي، سبب تغيير نگرش جهان اسلام و بالتبع، فقهاي اماميه در امر حكومت شد و آنان را واداشت تا به تغيير الگوي حكومت از «خليفة اللهي» به «حاكم اسلامي» تن در دهند. پيش از حمله مغول، نفي مشروعيت هر حكومتي غير از حكومت امام معصوم ع تقريباً نقطة مشترك ميان ديدگاه اكثر فقهاي شيعه بود و همكاري با آنان را در صورت ضرورت، تا حدي روا مي شمردند كه نافي اين اصل نباشد كه اين نتيجه استيلاي ديدگاه‌هاي كلامي بر فضاي فكري فقهاي شيعي بود، اما در دوران استيلاي مغولان غيرمسلِم، عواملي كه موجبات دور بودن اماميه از قدرت مركزي و استنكاف آنان از تأييد و يا همكاري با آن مي شد، عملاً كاهش يافت و فقهاي اماميه با پذيرش برخي وظايف امام معصوم در امر ادارة جامعه و تحوّل در تعريف اصطلاح عدالت براي حاكمان اسلامي، عملاً شرايط پيش‌ آمده را به نفع گفتمانِ «تأييد مشروعيت حاكمان سياسي» پيش بردند.

Mughal Empire mastery in the political arena led to the Islamic world change of attitude and consequently change of Imāmiyeh jurisprudents’ attitude change in the issue of government and made them consent the pattern change of government from “Allah’s Successor” to “Islamic Ruler”. Before Mughal attack, all Imāmiyeh Shiite jurisprudents agreed upon the negation of legitimacy for any other government except the Infallible Imams’ government and any limited cooperation with such governments were merely allowed in case of obligation. Thus, this principle was not violated and this change of attitude lead to the mastery of theological viewpoints on the Imāmiyeh Shiite jurisprudents views. However, in the area of non-Muslim Mughal mastery, the factors of Imāmiyeh Shiite jurisprudents distance from central power and their reluctance to confirm and cooperate such an empire were really degraded and they accepted to shoulder the burden for carrying out some of the duties of infallible imams in the issue of ruling the society. They changed the definition of the term “Justice for Islamic Rulers” and directed the present condition of the time in favor of “Confirmation of Political Rulers’ Legitimacy” discourse.