درنگي در انتقال خون آلوده از ديدگاه فقه جزايي

(A deliberation on transfusing contaminated blood in the Islamic Criminal Jurisprudence (Feqh

آسيب رساندن به تماميت جسماني يا معنوي اشخاص، در شرايط خاصي، پيامدهاي مدني و گاه كيفري ميتواند درپي داشته باشد. امروزه با تحولات علمي، مصاديق تازهاي از اين نوع خسارت‌ها آشكار شده كه در گذشته وجود نداشته است؛ يكي از اين مصاديق، آلوده كردن ديگري با خون آلوده است. هم‌اكنون بسياري از خطرناكترين و مهلك ترين بيماري‌ها با اين روش منتقل ميشوند. نظر‌به‌اينكه گونههايي از اين موضوع، جنبه هاي كيفري و جرم شناختي دارند، اين نوشتار با رويكرد كيفري تدوين شده است. بنابراين، پرسش اصلي مقاله اين است: احكام تكليفي و وضعي، و نيز حدود مسئوليت كيفري فرد انتقال‌دهنده چيست؟ براساس دستاوردهاي اين تحقيق، انتقال عمدي خون آلوده به خود يا ديگري، بدون غرض عقلايي، حرام است. ازنظر مسئوليت كيفري نيز چنانچه اين انتقال به آسيب و فوت انتقال گيرنده منجر شود، مرتكب، مستحق مجازاتي است كه براساس شرايط، متفاوت خواهد بود؛ درحالي‌كه انتقال غيرعمدي، تنها مستلزم پرداخت خسارت (ديه يا ارش و هزينه هاي درمان) است.

Under certain conditions, injuring a person`s physical and spiritual entirety can cause some civil and criminal consequences. Nowadays, some new examples of these such damages which did not exist in the past, have been revealed by the scientific developments. Contaminating blood is one of them that is transferring many of the most dangerous and the most fatal diseases to others now. Considering that some forms of this subject have criminal and criminological aspects, the criminal feature of this subject is to be taken an account in this paper. The main question of this paper is: what are the obligatory and conventional orders, and the limits of a transferor`s criminal liability? According to the achievements of the research, transfusing contaminated blood into oneself or another without any reasonable motive, and deliberately, is forbidden. Where, in accordance with the criminal responsibility, this transfer is resulted to injury or death of another, its perpetrator is entitled to punishment which has different conditions. But its involuntary transfer is only resulted into compensation (diyah, arsh and cure costs). This paper is written with a descriptive-analytical method and a current jurisprudential one.