اينترفرون ها در بيماري‌هاي خود ايمن : دوست يا دشمن

Interferons in Autoimmune Diseases: Friend or Foe

اينترفرون‌ها سايتوكاين‌هاي پلئوتروپيك هستند كه داراي خاصيت ضدويروسي و تنظيم‌كنندگي ايمني مي‌باشند. فعاليت آن‌ها از طريق اتصال به گيرنده‌ها و مسيرهاي انتقال پيام انجام مي‌گيرد. بعضي از انواع اينترفرون‌ها نقش پيش التهابي و بعضي ديگر نيز اثرات ضدالتهابي دارند. عملكرد اينترفرون‌ها در ايجاد بيماري‌هاي خود ايمني از طريق توليد اتوآنتي‌بادي‌ها به اثبات رسيده است اما شواهدي نيز وجود دارد كه نشان‌دهنده نقش حافظتي آن‌ها مي‌باشد. اين عملكرد دوگانه‌ي اينترفرون‌ها در پاتوژنز بيماري‌هاي خود ايمن تأثير مهمي بر نحوه‌ي درمان و انتخاب گزينه‌هاي درماني مناسب دارد. اين مطالعه مروري بر انواع اينترفرون‌ها و نقش آن‌ها در بيماري‌هاي خود ايمن مانند آرتريت سلول ژانت دارد و هم‌چنين به بررسي نقش متناقض اينترفرون‌ها در برخي از بيماري‌هاي خود ايمن نظير لوپوس اريتماتوز سيستميك، مالتيپل اسكلروزيس، آرتريت روماتوئيد و اسكلرودرما مي‌پردازد.

Interferons (IFNs) are pleotropic cytokines with strong anti-viral and immunomodulatory properties. Their function is dependent to signaling pathway upon binding to IFN receptor. Both pro- and anti-inflammatory effects are seen in interferons-related immune responses. While, interferons are in direct correlation with autoantibodies production during autoimmunity, they have protective effects. This paradoxical role of interferons may impose on immunopathogenesis of autoimmune diseases and selecting appropriate medical strategies. Here, we will review the role of interferons in autoimmune diseases such as giant cell arteritis and describe a general overview on their dual role in autoimmune diseases including, systemic lupus erythematosus, multiple sclerosis, rheumatoid arthritis, and scleroderma.