پديد آورندگان :
مرجوعي، علي دانشگاه آزاد اسلامي، واحد اصفهان (خوراسگان) , شاهدي، بهرام دانشگاه آزاد اسلامي، واحد اصفهان (خوراسگان) , پيراوي ونك، مرضيه دانشگاه هنر اصفهان - دانشكده مطالعات عالي هنر , قاسم يسيچاني، مريم دانشگاه آزاد اسلامي، واحد اصفهان (خوراسگان)
كليدواژه :
استعاره , شناختِ چندبخشي , اگزوگرام , ذهنِ بسيط , ذهنِ بسط‌يافته
چكيده فارسي :
نسبت و رابطه انسان و معماري، معمولاً در قالبِ علوم‌رفتاري1 سنجيده شده است؛ اما اين پژوهش، با بهره‌گيري از رويكرد شناختي (
4E) قصد دارد، معماري را به‌عنوان يك مؤلفهِ شناختي، بررسي‌كند. اين امر، متفاوت از تأثيرگذاري محيط در شناخت است كه عمدتاً تحت‌عنوانِ رويكرد برون‌گرايي2 و در قالب‌هايي مثلِ روانشناسي محيطي، تئوريزه مي‌شود. اين رويكرد، معماري را به‌عنوان بخشِ ضروريِ ذهن و شناخت، معرفي مي‌كند. پرسشِ اصلي اين تحقيق، چگونه معماري به‌عنوان مؤلفهِ سببيِ شناخت، عمل مي‌كند؟ مهم‌ترين هدف اين پژوهش فهم جديدي از چيستيِ معماري و به تبع آن، گفتمانِ جديدي است كه با معماري مي‌توان برقرار كرد، علي‌الخصوص درزمينه معماري‌هاي تعاملي و انطباق‌پذير كه عملاً به‌عنوان افزونهِ بدن (پروتز) عمل مي‌كنند. روش اين تحقيق در سطحِ راهبرد، آرايه منطقي3 است كه در سطحِ تدابير، پديدارشناسيِ تن‌يافتهِ مرلو-پونتي را به‌عنوان منطقِ بيروني استدلال، مبناي تحليلِ معماري، به‌عنوان ذهنِ بسيط،4 قرارداده است. در اين پژوهش، از طريق اثباتِ نقش‌الزاميِ استعاره، در شناختِ تن‌يافته و آگاهي و پس از آن، نقش معماري در توليدِ استعاره‌هاي اوليه و مختلط، پرسشِ تحقيق، پاسخ مي‌يابد. لذا در اين‌جا استعاره، نه يك صناعت ادبي، بلكه به عنوان زيربنايِ مفاهيم انتزاعي و به‌شدت وابسته به خصوصياتِ تنِ عامل (شناسنده) و عملكردِ تن، در محيط، فرض مي‌شود. نتايج اين تحقيق نشان مي‌دهد كه معماري به‌عنوان كالبد، به‌مثابهِ بخشي از ذهنِ بسط‌يافته،5 يا به عنوان يك اگزوگرام6 عمل مي‌كند و معماري به‌عنوان فضا، با واسطه رفتارهاي حسي-حركتيِ7 ما، پديدآورنده، وزن‌دهنده و تغييردهندة استعاره‌هاي اوليه است و لذا به مثابه ذهن بسيط و ذهنِ چندبخشي، عمل مي‌كند.
چكيده لاتين :
The relationship between man and architecture is usually assessed using behavioral
science. However, this research intended to study architecture as a cognitive component
using 4E cognition. This is different from the effect of environment on cognition which
is often theorized as externalism within frameworks such as environmental psychology.
This approach introduces architecture as an essential part of the mind and cognition.
The main research question was: how does architecture act as the causative component
of cognition? The main purpose of this study was to provide a new understanding of the
nature of architecture and consequently, a new discourse to be established with architecture,
particularly in the case of interactive and adaptive architectures which practically act as an
extension of the body (prosthesis). At the strategic level, the research method was logical
argumentation which, at the level of measures, based the analysis of architecture, as the
extensive mind, on Merleau-Ponty’s phenomenology of embodiment, as the external logic
of the argument. This study answered the research question by proving the essential role
of metaphor in embodied cognition and consciousness and then, the role of architecture
in generating primary and mixed metaphors. Therefore, here, metaphor is not considered
a literary device but the foundation of abstract concepts and is strongly dependent on the
characteristics of the body of the agent and the function of the body within the environment.
The results of this study showed that architecture, as a body, acts as part of the extended
mind or as an Exogram and architecture, as space, is the creator, weight-giver, and changer
of primary metaphors by means of our sensory-motor behaviors and thus acts as an extensive
and integrated mind.
