بررسي تاثير روش درماني همراه با افزايش محدوديت بر قدرت و زبردستي اندام فوقاني بزرگسالان همي پلژي

The Effects of Constraint–induced Therapy on Strength and Dexterity of Upper Extremity in Adult Hemiplegic Patients

سابقه و هدف: به علت آسيب حركتي در اندام فوقاني، طيف وسيعي از بيماران با سابقه سكته در انجام فعاليت‌هاي روزمره زندگي دچار محدوديت هستند. در حالي كه رويكردهاي مورد استفاده در توانبخشي افراد همي پلژي بيش‌تر بر جلوگيري از دفورميتي و كاهش كانتركچر تمركز دارند، رويكرد درماني همراه با افزايش محدوديت بيش‌تر بر بازتواني بيمار و بهبود عملكرد فرد متمركز است. هدف ازانجام اين مطالعه بررسي تاثير روش درماني همراه با افزايش محدوديت بر قدرت و زبردستي افراد همي پلژي بوده است. مواد و روش‌ها: مطالعه توصيفي- تحليلي حاضر بر روي 17 بيمار همي پلژي بزرگسال با دامنه سني 50 تا 70 سال انجام شد. ميانگين سني اين افراد 64/23 سال و ميانگين مدت زمان گذشته از ضايعه 23/70 ماه بود. همه افراد شركت‌كننده راست برتر بودند. پس از كسب رضايت و آشنايي فرد با نحوه انجام آزمون، قدرت ايزومتريك عضلات ابداكتور و اكستانسور شانه توسط ارزيابي دستي عضله (MMT) و قدرت عضلات Pinch توسط دستگاه پينچ گيج و قدرت عضلات Grip توسط دستگاه دينامومترجامار بر حسب كيلوگرم و ميزان زبردستي توسط آزمون مينوسوتا ارزيابي شد. يافته‌ها: روش درماني همراه با افزايش محدوديت منجر به بهبود معني دار متغيرهاي قدرت ايزومتريك عضلات ابداكتور و اكستانسور شانه، قدرت Pinch و Grip و زبردستي مي‌شود (0/000=p). استنتاج: محدود كردن سمت سالم در روش درماني همراه با افزايش محدوديت راهي است كه مي‌تواند بيمار و در مانگر را به هدف خود كه همان بهبود عملكرد حركتي است، برساند. مطالعه حاضر نشان داد كه در توانبخشي افراد همي پلژي، مي‌توان از اين روش به عنوان راهكاري مطمئن، جهت افزايش قدرت ايزومتريك عضلات ابداكتور و اكستانسور شانه، قدرت Pinch و Grip و نهايتاً بهبود عملكرد دست، به ويژه زبردستي بهره برد.

Background and purpose: Functional disabilities due to stroke produce a wide range of problems in daily activities. Rehabilitation approaches focus on preventing and reducing contractures and deformities. But constraint-induced therapy focuses on improving the performance of hemiplegic patients. The purpose of this study was to investigate the effects of constraint-induced therapy on strength and dexterity in adults with hemiplegia. Materials and methods: The study population included 17 adult hemiplegics patients aged 50- 70 years. The mean age of the patients was 64.23 with RT side dominancy and the time passed from stroke was 6 months (mean time= 23.70 months). Informed consent was obtained from the patients. Abductor and extensor muscles isometric strengths were measured using MMT. Also, pinch and grip strength was measured by Pinch Gauge and Jamar dynamometer, respectively. In addition, dexterity was evaluated by Minnesota manual dexterity test. Results: Constraint-induced therapy showed significant improvement in the performance of pinch and grip strengths, abductor and extensor muscles isometric strengths and dexterity (P=0.000). Conclusion: Constraining the normal limb improves the performance of other affected limbs. This study suggests that constraint-induced movement therapy is of great benefit in increasing the isometric strength of shoulder extensor and abductor muscles, pinch and grip strength and dexterity. These improvements could consequently affect hand function in hemiplegic patients.