ارزيابي تاب آوري بهداشتي- درماني شهرستان هاي استان سمنان در برابر سوانح طبيعي

Evaluating the hygienic-therapeutic resilience of Semnan province cities to natural disasters

مقدمه: با توجه به اهميت بالاي منابع بهداشتي- درماني براي ارتقاي تاب‌آوري سكونت‌گاه‌ها در برابر سوانح طبيعي، مديران و برنامه‌ريزان بايد رويكردي ويژه نسبت به تأمين امكانات و زيرساخت‌هاي بهداشتي- درماني داشته باشند. لذا در اين پژوهش به ارزيابي تاب‌آوري بهداشتي-درماني شهرستان‌هاي استان سمنان در برابر سوانح طبيعي پرداخته شده است. روش: هدف اين پژوهش ارزيابي شهرستان‌هاي استان سمنان براساس شاخص‌هاي بهداشتي- درماني مؤثر در تاب‌آوري است. شاخص‌هاي موردنظر اين پژوهش با استفاده از مدل ويكور ارزيابي شدند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان مي‌دهد كه شهرستان‌هاي شاهرود، دامغان، گرمسار، آرادان و سرخه در زمان وقوع حوادث طبيعي با داشتن امكانات و زيرساخت‌هاي مناسب درماني، عملكرد كارآمدتري در ارائه خدمات دارند. به‌عبارت ديگر در مواجهه با حوادث تاب‌آوري بهداشتي-درماني مطلوبي خواهند داشت. در مقابل، شهرستان‌هاي مهدي‌شهر، ميامي و سمنان با عدم تناسب مطلوب بين ميزان جمعيت و امكانات و زيرساخت‌هاي درماني، در زمان مواجهه با حوادث، تاب‌آوري پاييني را به نسبت ساير نقاط استان خواهند داشت. نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه با ارزيابي و تحليل اين فرايند در استان سمنان و راهبردهاي تاب‌آوري، باتوجه به ظرفيت‌هاي موجود و مزيت‌هاي رقابتي مديران و برنامه‌ريزان مي‌توانند شهرستان‌هاي استان را به سمت تقويت تاب‌آوري در برابر مخاطرات طبيعي سوق دهند.

Background: Managers and planners should have a special approach to provide the hygienic-therapeutic facilities and infrastructures due to the importance of hygienictherapeutic resources to increase the resiliency of settlements against natural disasters. Therefore, this study aims to evaluate the cities of Semnan province based on effective hygienic-therapeutic indicators in urban resiliency. Method: This descriptive-analytical study aims to evaluate the cities of Semnan province based on effective hygienic-therapeutic indicators in urban resiliency. The indexes of this study were evaluated using Vikor model. Findings: The results indicated that the cities of Shahroud, Damghan, Garmsar, Aradan, and Sorkheh have efficient performance in providing services due to appropriate therapeutic facilities and infrastructure at the time of natural disasters. However, the cities of Mehdishahr, Miami, and Semnan with desirable mismatch between the population, health facilities, and infrastructure have lower resilience than other parts of Semnan province facing natural disasters. Conclusion: The results of this study show that managers and planners can lead the cities of province to enhance resilience to natural hazards by evaluating and analyzing this process in Semnan province and resilience strategies considering the available capacities and competitive advantages.