بررسي آنتي بيوگرام كودكان مبتلا به مننژيت پنوموكك در بيمارستانهاي شهداي تجريش و امام حسين طي سالهاي 85-80

سابقه و هدف با توجه مورتاليته بالاي مننژيت پنوموكك (شيوع 10 در صد هزار نفر) كه دومين اتيولوژي شايع مننژيت باكتريال را در گروه سني يك ماهه تا پانزده ساله تشكيل داده و بيشترين عوارض نرولوژيك را در بر ميگيرد و با در نظر گرفتن ريسك فزاينده استرپ پنومونيه مقاوم به درمان در دو دهه گذشته نياز به بررسي بيماران از نظردرصد مقاومت به داروها و تعيين جانشينهاي مناسب ميباشد. هدف در اين مطالعه بررسي مقاومت دارويي مننژيت پنوموكك بعد از دوران نوزادي بستري در بخش اطفال بيمارستان شهدا و امام حسين طي سالهاي 1385-1380 ميباشد. مواد و روش ها در اين مطالعه كه بصورت مقطعي و از نوع توصيفي تحليلي ميباشد، 20 بيمار بعد از دوران نوزادي تا 15 سالگي مبتلا به مننژيت ظرف مدت 5 سال از فروردين 1380 لغايت فروردين 1385 بستري شده و با كشت مثبت مايع نخاع مورد بررسي قرار گرفتند. ميزان تعيين حساسيت انتي بيوتيكي جرمهاي جدا شده از كشت مايع مغزي نخاعي مبتلا به مننژيت باكتريال پنوموكك به روش كيفي ديسك ديفيوژن انجام گرفت. يافته ها ميزان مقاومت انتي بيوتيكي استرپ پنوموكك جدا شده از 20 مورد مننژيت باكتريال بدين صورت ميباشد.مقاومت به پني سيلين 35% ‘ كلرامفنيكل 10% ‘ سفالوسپورين هاي نسل سوم(سفترياكسون و سفوتاكسيم) 15% ‘ ونكومايسين صفر درصد، ريفامپين 5% ديده شد. نتيجه گيري الگوي مقاومت دارويي مننژيت باكتريال ناشي از استرپ پنومونيه در اين مطالعه با الگوي مقاومت دارويي كشورهاي ديگرتا حدود زياديمطابقت دارد. لذا بنظر ميرسد انتخاب سفا لوسپورين نسل سوم وترجيحا با ونكومايسين(به علت اثر سينرژيسم) تركيب مناسبي در درمان مننژيت پنوموكك مي باشد. هم چنين بنظر ميرسد با افزايش احتمال مقاومت به ونكومايسين موارد تحمل به اين دارو (رشد ارگانيسم در اين انتي بيوتيك) مي بايست بدنبال جايگزين هاي مناسبي براي اين دارو باشيم.