بررسي تطبيقي نقش عنصر دستوري صفت در دو منظومه ي حماسي گرشاسب نامه و اسكندرنامه

گذر زمان یكی از مواردی است كه در بررسی عناصر زبان و دستور حاكم بر هر زبانی تاثیری بسیار اساسی می نهد.تاریخ واقعی آثار هنری، از جمله آثار مظوم یك كشور تحت سیطره ی شگرف تغیرات اجتماعی و به تبع تغییرات فرهنگی و تحولات زبانی یك جامعه قرار می گیرد. روند مطالعه در موضوع مورد بحث مشخص می كند كه یكی از بهترین راه ها برای كشف سیر تحولی كاربرد عناصر دستوری در یك زبان، بررسی تطبیقی كتاب های یك نوع خاص ادبی از این منظر است. در این پژوهش به بررسی كاربرد عنصر دستوری صفت در دو كتاب گرشاسپ نامه ی اسدی طوسی و اسكندرنامه ی نظامی گنجوی پرداختیم و پس از استخراج صفات مختلف به كار رفته در این دو كتاب مشاهده كردیم باید گفت كه صفت های به كار رفته در گرشاسپ نامه صفت هایی ساده، خالی از هنرنمایی و بسیار روان هستند؛ اما صفت های كتاب اسكندرنامه بشتر صفت هایی مركب، پرطمراق و مملو از هنرنمایی است و از این موضوع می توان، به سیر زبان ساده ی سبك خراسانی به سوی زبان فاضلانه و هنرنمای سبك آذربایجانی دست یافت.