تبيين نقش زنان در مديريت منابع آب با استناد به اخلاق اكوفمنيستي

نظر به سهم عمده زنان و آب در توسعه و تاثیر زنان در نظام تقاضا و مصرف منابع آب، تقویت مشاركت زنان در مدیریت منابع آب یكی از دغدغه های مهم صاحبنظران الگوی مدیریتی به هم پیوسته منابع آب است. از دیدگاه های مطرح در خصوص زنان و توسعه ، نگرش «جنسیت و محیط» است كه بر اساس نگرش اكوفمینیستی بر ارتباط اساسی بین زنان و محیط و نقش زنان در برنامه های زیست محیطی تاكید دارد. در این مقاله توصیفی- تحلیلی نقش زنان در مدیریت منابع آب را با استناد به مبانی اخلاق اكوفمینیستی تبیین می كنیم. اكوفمینیست ها بین بوم شناسی و فمینیسم رابطه برقرار نموده معتقدند كه بحران آب منجر به عدم توسعه پایدار جوامع و مشكلات عدیده جسمی و روحی برای زنان گردیده و همانند اغلب بحران های زیستی موجود در جهان، ناشی از تفكر مردانه نگرانه است كه مدیریت مشاركتی و توجه به شاخصه های اخلاقی و شخصیتی خاص زنان، موجب مدیریت بهینه منابع آب می شود در مراحل بهره برداری ، مصرف و توزیع امور زیر حاصل می شوند: آینده نگری و تعهد به نسل های آینده، استفاده معقول و صرفه جویی، عدالت نسلی و بین نسلی. با توجه به توزیع جنسیتی جمعیت جنسیتی جمعیت در كشورمان نهادینه كردن جنبه های مثبت اخلاق زنان در مدیریت منابع آب مستلزم اعتقاد به نقش جنسیت در توسعه و ارتقاء آموزش های فكری، علمی و اخلاقی در سطح جوامع انسانی است.