نگاهي به معماري پايدار در سكونتگاه هاي بومي روستاي كندلوس

در طول تاریخ انسان به دنبال ایجاد سرپناهی مناسب برای زندگی بوده است و بدین منظور تلاش نموده سرپناه خود را با شرایط محیطی هماهنگ كند تا بتواند حداكثر بهره از شرایط اقلیمی را ببرد. یكی از سمبل های معماری پایدار ، معماری سنتی ایرانی است كه به اكولوژی و طراحی همساز با اقلیم اهمیت داده است. با شناخت ویژگی و اصول بكار رفته در معماری خانه های سنتی متوجه راهكارهای معماری گذشتگان در استفاده بهینه از انرژی های پاك طبیعی و نحوه ی مقابله با عوامل مزاحم و ناسازگار طبیعی می شویم با استخراج اصول معماری بكار رفته در پلان، نما و عملكرد معماری بومی، همانند جهت گیری بنا، ابعاد و جهت بازشوها، نحوه عایق بندی ساختمان، ویژگی های مصالح به كار گرفته شده، محافظت بنا در مقابل باد های مزاحم، كج باران ها و داشتن حداقل اتلاف گرمایی، می توانیم آن ها را الگویی برای طراحی بناهای امروزی قرار دهیم (روش مدل سازی). یكی از نمونه های مناسب معماری بومی پایدار، سكونتگاه های بومی روستای كندلوس می باشد كه معماری سكونتگاه های آن با وجود ساختار متفاوت و شگفت انگیزش كمتر مورد توجه قرار گرفته است. برای شناخت این معماری باید تأثیر عوامل اقلیمی بر ساخت و ساز ابنیه این منطقه مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله با هدف شناخت راهكار ها و اصول طراحی اكولوژیكی بكار رفته شده در معماری خانه های روستای كندلوس به معرفی خصوصیات اقلیمی روستای كندلوس و تأثیر اقلیم بر شكل گیری معماری متفاوت این منطقه پرداخته و پلان ، نما و بافت خانه های روستایی آن مورد مطالعه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج بررسی ها نشان می دهد معماری و فرم كلی بناهای این منطقه تحت تأثیر محیط پیرامون می باشد و كاملا همساز و مطابق با اقلیم و محیط طراحی شده است و تمام فاكتورهای معماری پایدار را دارا می باشد. در این تحقیق از روشهای تحلیلی و پژوهشی استفاده شده و برمبنای منابع كتابخانه ای، اسنادی و آماری، اطلاعات جمعآوری گشته استنتایج كار به طور مختصر اشاره شود.