ميزان درك ايراني بودن آثار معماران معاصر ايران، توسط مخاطبان عادي در يك آزمون تصويري- مشاركتي

معاصر ایران برای معماری ایرانی توصیف شده است، بصورت كلی بررسی شده است و بواسطه روش تحقیق استدلال منطقی، با استفاده از مؤلفه های بنیادین تعاریف، یك دسته بندی درون ساختاری از آن تعاریف بعمل آمده است تا موضع موضوع این تحقیق مشخص گردد. سپس با تمركز بر چهار جریان فكری دسته بندی شده توسط حبیبی (1385) در كتاب شرح جریان های فكری معماری و شهرسازی در ایران معاصر : (اصول گرایان، سنت گرایان، نوگرا بوم گرایان و حالت گرایان)، میزان فهم مردم از این تمایزها و اعتبار عام آن، به كمك آزمون تصویری و روش افتراق معنایی، مورد سنجش قرار گرفته است. برای دستیابی به این هدف، اصول مطرح شده توسط پیرنیا، به عنوان مؤلفه های معنایی اصلی برای شناخت معماری ایرانی، در نظر گرفته شده است و پس از آن دو تصویر از معماری مربوط به هر یك از دسته های چهارگانه حبیبی و یك تصویر از معماری سنتی ایرانی انتخاب شده است. این تصاویر در یك پژوهش میدانی و براساس تكنیك افتراق معنایی با استفاده از مؤلفه های معنایی پنجگانه (اصول معماری ایرانی: مردمواری،پرهیز از بیهودگی، نیارش، خودبسندگی، درونگرایی)، به دو دسته از مخاطبان برای ارزیابی، عرضه شده است: مخاطبان عادی (عامه مردم) و معماران حرفه ای. هدف اول آن بوده است كه معلوم شود، كدام یك از دسته های چهارگانه مذكور به اصول معماری ایرانی نزدیكتر است (ایرانی تر محسوب می شود). همچنین معنادار بودن تفاوت نظر دو دسته مخاطب (معمار حرفه ای و مخاطب عادی) از لحاظ آماری معلوم گردد و بواسطه آن، اعتبار تفكیك چهارگانه سبكها از منظر تمایز نوع انتقال «ایرانی بودن» به مخاطب، مشخص شود.