تأثير اقدامات آبخيزداري و آبخوانداري بر منابع آب

در مناطق خشك و نیمه خشك كه ریزشهای جوی ضمن ناچیز بودن دارای پراكنش نامتناسب نیز می باشند، حجم قابل توجهی از جریان تولیدی بصورت رواناب و جریان های سیلابی و تبخیز از دسترس خارج می گردد. در چنین مناطقی آب از یك طرف مهمترین عامل محدود كننده توسعه پایدار بو ده و از سوی دیگر سیلابهای فصلی مهمترین عامل تخریب و ایجاد خسارت می باشد. علاوه بر این، بهره برداری از سیلابها یكی از مهمترین راه حلهای مسائل خشكسالی و كم آبی قلمداد می شود.در حوزه های آبخیز عرصه های وسیع پوشیده از رسوبات دانه درشت وجود دارد كه ذخیره سیلاب در آنها روش مناسبی برای رسیدن به بهره وری و توسعه پایدار كشاورزی و احیا منابع طبیعی به نظر می رسد. دلیل اصلی این امر، افزون بر شرایط طبیعی زمین و ویژگیهای بارش، جلوگیری از تلفات تبخیر و وجود توان قابل ملاحظه عرصه های موجود در مناطق خشك و نیمه خشك برای توسعه كشاورزی می باشد. از مؤثرترین روش ها در افزایش پتانسیل منابع آبی، اقدامات آبخیزداری، احداث سامانه های پخش سیلاب در گستره مخروط افكنه ها و دشت های حاوی رسوبات درشت دانه و احداث سد میباشد. نتیجه این امر موجب افزایش تولیدات كشاورزی و گیاهی همراه با احیای جنگلها و مراتع می باشد. به همین دلیل است كه امروزه یكی از مهمترین اقدامات برای كاهش اثرات خشكسالی انجام اقدامات آبخیزداری و آبخوان داری میباشد. در مقاله مورد نظر سعی می شود به مسائل مرتبط با آبخیزداری و جیاگاه و اقدامات آن، معرفی آبخوان داری و بررسی اثرات آن و نتایج حاصله در رابطه با منابع آب پرداخته شود.