زمينه گرايي كالبدي در خانه هاي سنتي ايران نمونه موردي روستاي ابيانه

معماری و شهرسازی سنتی ما همواره درتعامل با معماری بومی و اطراف خود بوده است. معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاكید دارد و با درك پیام بستر خود شكل میگیرد و در واقع پیامی را كه بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی میكند. در نتیجه ساختمان جزكوچك از طبیعت پیرامون خواهد بود. این متن درنظر دارد با استفاده ازروش تحلیلی ارتباط تك بناها با مقیاس محله ای و بررسی نحوه شكل گیری بناهای ابیانه با طبیعت اطراف و زمینه های اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی روستای ابیانه از توابع شهرستان نطنز،كه یكی از روستاهای هدف گردشگری كشور است به سوالات زیر پاسخ داده شود كه آیا در معماری سنتی ایران زمینه گرایی به عنوان اصل طراحی فضاها لحاظ شده است ؟ كدام بعد طراحی معماری زمینه گرا در معماری سنتی ایران شاخص تر در نظر گرفته شده است؟ و آیا معماری زمینه گرا در بهبود هویت مكان موثر بوده است؟ نتیجه حاصل از این بررسی نشان می دهد كه در طراحی خانه های سنتی (ابیانه) به عنوان بخش خردی از یك بدنه روستای ایرانی ، معمار و ساكنین، آشنایی كاملی با مفاهیم معماری زمینه گرا داشته اند و راهبرد زمینه گرایی، در طراحی و ساخت بناها قرار گرفته شده است و زمینه گرایی در ارتقا هویت مكان تاثیر بسزایی خواهد داشت.