نهادگرايي رويكردي نو جهت توانمندسازي و دستيابي به مديريت توسعه پايدار روستايي با تاكيد بر نقش دهياري ها

نگاهی گذرا به فرایند توسعه به طور اعم و توسعه روستایی به طور اخص حاكی از این واقعیت است كه متناسب با معانی و مفاهیم اصطلاح توسعه در هر برهه ای از زمان رویكردهای متفاوتی به منظور عملیاتی كردن و تحقق این واژه ارائه شده است. در صورتی كه امروزه آشكار كردن، روشن كردن و باز كردن ظرفیتها و توانمندیهای بالقوه جامعه روستایی را به به عنوان یكی از اهداف بنیادین توسعه روستایی قلمداد كنیم، تحقق چنین اهدافی جز از طریق مشاركت ارادی شهروندان، سازماندهی و هدایت نظام و روابط شبكه ای و خوشه ای و سلسله مراتبی، امكان پذیر نخواهد بود. لذا در این راستا رویكرد نهادی كه از دهه 1990 به دنبال ناكامی حاصل از رویكردهای كلاسیك به توسعه شكل گرفت، با قرار دادن مردم و مشاركت مردمی در كانون توجهات خود، پذیرش تكثرگرایی در قالب نظام و روابط شبكه ای و خوشه ای، توجه به واقعیتهای مكانی و... میتواند از طریق ساماندهی نهادها و سازمانها كه از آنها تحت عنوان ابزار و مركب توسعه نام میبرند الهام بخش تحقق اندیشه توسعه روستایی باشد. بنابراین در اینجا این سوالات مطرح است كه نهاد گرایی به عنوان رویكردی نوین به توسعه چه نقشی در توسعه روستایی دارد و دهیاریها تا چه حد میتوانن به عنوان ابزاری كارآمد در راستایی توانمند سازی و دستیابی به توسعه پایدار روستایی نقش ایفا نمایند؟ این پژوهش تلاش میكند تا با واكاوی ابعاد مهم و موثر بر توسعه روستایی، مبانی نظری توسعه نهادی در قالب توسعه پایدار را به عنوان ابزار اصلی در دستیابی به توسعه پایدار روستایی مطرح نماید. این پژوهش از نوع پژوهشهای تبیینی است و با روشهای توصیفی-تحلیلی سعی بر انچام این ماموریت دارد. در انتهای این پژوهش یك الگوی سه سطحی با محوریت نهاد دهیاری ها و برا ساس رویكرد توسعه نهادی در قالب توانمندسازی و ظرفیت سازی پیشنهاد شده است كه مسیر رسیدن به اهداف مطروجه را هموار می ننماید .