تعيين ميزان بهينه دز كلر در شبكه هاي توزيع آب با درنظر گرفتن قابليت اطمينان كيف

با افزايش جمعيت و گسترش تنوع فعاليت هاي صنعتي و كشاورزي، تأمين آب از لحاظ كيفي و كمي روز به روز با دشواري بيشتري همراه مي شود . گندزدايي و كشتن باكتري هاي موجود در آب كه ممكن است به صورت شيميايي و يا فيزيكي انجام گيرد، كمترين تصفيه اي است كه در هر شبكه آبرساني شهري بايد به اجرا در آيد . آب آشاميدني به روش هاي مختلفي گندزدايي مي شود كه متداول ترين و ارزان ترين روش آن، كلرزني است . يكي از مهم ترين مسائل در زمينه كلرزني، ميزان تزريق كلر است كه بايد به گونه اي انتخاب شود كه ميزان كلر باقيمانده در كليه نقاط يك شبكه توزيع آب شهري در محدوده استاندارد قرار گيرد . مقدار حداقل كلر باقيمانده به منظور كنترل كيفيت ميكروبي آب و مقدار حداكثر آن به منظور كنترل مشكلات مربوط به مزه و بوي آب و همچنين جلوگيري از توليد فراورده هاي جانبي سمي بايد رعايت شود . در اين مقاله ميزان تزريق كلر در محلهاي تزريق با تلفيق يك مدل تحليل هيدروليكي و مدل سازي كيفي EPANET و يك مدل بهينه سازي چندهدفه الگوريتم جامعه مورچگان به گونه اي بهينه مي شود كه در يك تابع هدف ميزان كلر مصرفي كمينه شده و در تابع هدف ديگر قابليت اطمينان كيفي بيشينه شود . براي اين منظور لازم است تا رابطه اي براي قابليت اطمينان كيفي تعريف شود. توابع بهينه سازي يك منحني تعامل برحسب ميزان كلر مصرفي و قابليت اطمينان كيفي ارائه خواهند داد كه به تصميم گيرندگان در انتخاب ميزان تزريق كلر كمك خواهد كرد. در اين مقاله با حل مثال كاربردي از شبكه هاي آبرساني نمونه، كارايي مدل در جهت تعيين ميزان بهينه تزريق كلر با در نظر گرفتن قابليت اطمينان كيفي، نشان داده شده است.