استعاره گياهان و تفكر كودكان در چارچوب زبان شناسي شناختي

امروزه زبان‌شناسی شناختی توجهی خاص به درك مفاهیم بنیادی با استفاده از مفاهیم استعاری دارد. زبان‌شناسی شناختی رویكردی نوین در زبان‌شناسی است و پیروان آن معتقدند كه زبان جزء استعدادهای شناختی انسان است كه از سایر قوای شناختی انسان جدا نیست. زبان شناسان شناختی مدعی‌اندكه استعاره در زبان روزمره مطرح است و ماهیت زبان انسان استعاری است. افزون براین، لیكاف (1993) نیز بر این باور است كه مفاهیم انتزاعی به كمك مفاهیم عینی سازمان‌بندی می‌شود. در این پژوهش سعی شده است كه پس از معرفی استعاره در زبان‌شناسی شناختی، به بررسی ده داستان از میان پنجاه نمونه بررسی‌شده ویژه گروه سنی الف و ب كودكان با رویكرد شناختی پرداخته شود. در حقیقت مسئله این نوشتار آن است كه چه نوع استعاره‌ای با توجه به نظریه‌های لیكاف و جانسون (2003) در این كتاب‌ها به‌كاررفته و كدام استعاره بیشترین كاربرد را دارد. علاوه براین، در نگاشت دو حوزه مبدأ (گیاهان) و مقصد (عقیده، شادی و آرزو) چه مشخصاتی از گیاهان در نظر گرفته‌شده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد كه شخصیت بخشی كه ازجمله استعاره‌های هستی شناسانه است، در غالب موارد بیشترین كاربرد را در این داستان‌ها داشته است و با مراحل رشد شناختی پیشنهادی پیاژه (1932-1965)، وفق دارد. از سوی دیگر، مشخصاتی همچون ماهیت (دانه، گل و میوه)، كیفیت (شكوفایی) و كاركرد (جوانه زدن، رشد و پژمردگی) گیاهان با بیشترین تكرار در این ده داستان، با برخی از قسمت‌های حوزه مقصد همپوشانی می‌شوند. همچنین، این نوع استعاره‌ها نقش مهمی در یادگیری این گروه سنی دارند.