نقش فضاهاي عمومي در پايداري اجتماعي شهرها (نمونه موردي پارك شفق منطقه 6 تهران)

در ابتدا در مباحث توسعه پايدار، مسايل اقتصادي و زيست محيطي غلبه داشتند وكمتر به مباحث اجتماعي توجه مي شد؛ اما امروزه پايداري اجتماعي يكي از ابعاد مهم توسعه پايدار دركنار ابعاد اقتصادي و زيست محيطي در شهرهاست؛ كه ميتواند زمينه شكل گيري شهري پايدار؛ كه امكان زيستن متناسب و هماهنگ شهروندان را براساس مشاركت، حس تعلق، جامعه مدني، هويت و.... را فراهم سازد. پايداري اجتماعي در برگيرنده مفاهيمي همچون حس تعلق، مشاركت، هويت، دل بستگي به محل و... ميباشد. در اين ميان فضاهاي عمومي شهر به اين دليل كه به عموم شهروندان تعلق داشته و همه شهروندان بدون هرگونه تبعيض (جنيست،نژاد، قوميت، و سطح اقتصادي اجتماعي) و محدوديتي به آن دسترسي دارند ميتوانند نقش بسيار مهمي را در پايداري اجتماعي ايفا كنند. چنين فضاهايي سبب تعامل اجتماعي به عنوان پيش نياز همگرائي، حس تعلق، مشاركت و نهايتاً پايداري اجتماعي به عنوان ضرورتي انكار ناپذير در تداوم توسعه پايدار شهري تلقي ميگردند. اين پژوهش ميكوشد تا به بررسي نقش فضاي عمومي در تقويت تعاملات اجتماعي(مشاركت و حس تعلق)كه منجر به پايداري اجتماعي در شهر ميشود بپردازد. روش تحقيق اين پژوهش توصيفي تحليلي است و جمع آوري اطلاعات به دو شيوه مطالعات كتابخانهاي و ميداني(مصاحبه، پرسشنامه و پيمايش) صورت گرفته است. چارچوب مكاني در اين پژوهش پارك شفق واقع در منطقه 6 شهرداري تهران ميباشد.