كنكاشي پيرامون شاخصه هاي پايداري اجتماعي و رابطه آن با اصل مردم واري در معماري ايراني

از زماني كه مبحث معماري پايدار و اصول طراحي بر مبناي آن موضوع پرطرفدار محافل معماري گرديد، عمده توجه متخصصين به حيطه پايداري كالبدي يا همان معماري سبز معطوف شد. اما يكي از شاخه هاي (ابعاد) مهم توسعه پايدار، مقوله پايداري اجتماعي است كه در ارتباط نزديكي با پايداري كالبدي و تحقق معماري پايدار است. پايداري اجتماعي هرچند مبحثي نو به نظر مي آيد، اما از ديرباز، از جانب سازندگان بناها و كاربران آنها در سرزمين هاي تاريخ داري همچون ايران مورد توجه بوده است. از جمله نشانه هاي آن، رعايت اصل مردم واري در معماري بومي ايران است. اصل مردم واري ، به زعم استاد پيرنيا، يعني طراحي و ساخت بنا بر اساس تناسبات انساني و در نظر گرفتن نحوه زندگي ساكنان در بناها، كه به نوعي بيان كننده الزامات يك پايداري اجتماعي در جهت خواسته هاو نيازهاي كاربران بناها است. اين نوشتار، ضمن معرفي شاخصه هاي پايداري اجتماعي با روش توصيفي - تحليلي، به مطابقت آن با اصل مردم واري در معماري ايران مي پردازد. احياي اين مسير مي تواند راهي جهت بازخواني اصول معماري ايراني در راستاي دستيابي به معماري مبتني بر پايداري اجتماعي فراهم كند.