آسيب شناسي روشهاي تعليم آموزه هاي ديني در دوره متوسطه از ديدگاه دبيران ديني مدارس دخترانه شهر تهران

این پرسش همیشه پیش روي صاحبنظران حوزه تربیت و به ویژه تربیت دینی وجود داشته است كه بهترین رویكرد در آموزش دین و تربیت دینی كدام است. بر مبناي ساختار معرفتی دین، وجود دین در تمام زوایاي زندگی انسان باعث گردیده است تا انسان مساوي با دین در نظر گرفته شود . با توجه به این كه هر زمان و دوره اي در تعلیم و تربیت انسان داراي اقتضائات و شرایط خاصی است دین بایستی بتواند پاسخگوي نیازها و اقتضائات زمانی انسان نیز باشد . در تربیت دینی عمدتا از سه رویكرد عادتی ،عقلانی و شهودي به عنوان رویكرد هاي حاكم یاد می شود. دسته اول كسانی هستند كه در روشهاي تربیتی تاكید اصلی آنها بر عادت است .دسته دوم روش عادت را جایز نمی دانند و راههاي رسیدن به اهداف تربیتی را در روشهاي عقلانی جستجو می كنند و سعی دارند با بیان براهین و استدلالهاي منطقی افراد را در جهت تربیت صحیح مدد برسانند و تربیت را رشد قوه قضاوت صحیح می دانند .دسته سوم كه معمولا عرفا هستند هیچ كدام از این روشها را جایز نمی دانند و معتقد هستند متربی باید از درون خود احساس نیاز به تربیت كرده و خواهان تجربه اندوزي باشد كه این احساس از طریق شهود به دست می آید. یافته هاي پژوهش بر روي دانش آموزان دختر دبیرستاهاي تهران نشان می دهد رویكرد عادتی اصلی ترین رویكرد آموزشی در تربیت دینی در دبیرستانهاي دخترانه تهران است و این امر با یافته هاي روانشناسان بخصوص روان شناسان شناختی چندان سازگاري ندارد. طبق دیدگاه پیاژه دوره دبیرستان دوره اي است كه فرد به تفكر انتزاعی می رسد بنابر این در این دوره تربیت دینی باید جنبه اقناعی به خود بگیرد . اگر نو جوان احساس كند كه چیزي را به او تحمیل می كنند،موضع می گیرد پژوهش حاضر از لحاظ جمع آوري داده هاي مورد نیاز توصیفی (پیمایشی ) می باشد و بر مبناي هدف پژوهش از نوع كاربردي می باشد.یافته ها بر اساس پرسشنامه محقق ساخته شده بدست آمده كه سوالاتی در مورد شاخص رویكرد عقلانی به عنوان رویكرد مهم در تربیت دینی از لحاظ رویكرد یاددهی - یادگیري در آن لحاظ شده است.