اثرات تغييرات كاربري اراضي بر رسوبدهي حوزه آبخيز بافت

جهت بررسی تعیین نقش تغییرات كاربری اراضی بر فرسایش خاك و رسوبدهی، دو آبخیز بافت و رابر در جنوب غربی استان كرمان انتخاب گردید. ابتدا با استفاده از نقشه های توپوگرافی 1:50000 ، نقشه های زمین شناسی 1:100000 ، عكس های ماهواره ای 1:100000 و عكس های هوایی با مقیاس 1:55000 نقشه های پایه هر یك از حوزه ها اعم از شبكه آبراهه ها، زمین شناسی، پوشش گیاهی، قابلیت اراضی و كاربری اراضی سال 1365 در مقیاس 1:50000 تهیه شد. همچنین با استفاده از آمار كل اداره كشاورزی و مصاحبه با كارشناسان و افراد و افراد مطلع، نقشه های كاربری سال های 1370 و 1375 با مقیاس 1:50000 بازسازی گردید. آمار طبقات كاربری به عنوان یك متغیر 70 و 75 به عنوان متغیر وابسته در رگرسیون چند متغیره ، مستقل و آمار رسوب حوزه ها در برای سال های 65 وارد شدند. نتایج حاصل از این تحقیق مبین این مطالب است كه اولاً بین متغیرهای وابسته و مستقل رابطه خطی از نوع در معادله حوزه آبخیز بافت با افزایش مساحت X درجه اول برقرار است . ثانیاً به دلیل منفی شدن ضریب كاربری مجتمع های درختی و باغات میزان رسوب كاهش می یابد و در این حوزه در اثر اضافه شدن مساحت كاربری اراضی مسكونی از مساحت كاربری مخلوط زراعت و باغ كاسته شده است پس می توان نتیجه گرفت كه با افزایش مساحت كاربری اراضی مسكونی میزان رسوب زیاد می شود . در مورد حو زه آبخیز رابر با كم شدن مساحت كاربری مراتع با پوشش نیمه متراكم میزان رسوب زیاد می شود و به دلیل منفی بودن در آبخیز رابر، كم شدن مساحت كاربری مراتع با پوشش نیمه متراكم به همراه ازدیاد مساحت X ضریب مجتمع های درختی و باغات بوده است پس می توان این گونه بیان كر د كه افزایش مساحت مجت مع های درختی و باغات باعث افزایش رسوب در حوزه آبخیز رابر شده است . البته لازم به ذكر است كه در هر دو حوزه افزایش مساحت اراضی با كاربری مسكونی باعث افزایش میزان رسوب و كاهش مساحت اراضی یاد شده باعث كاهش میزان رسوب می شود.