پيش بيني رضايت زناشويي بر اساس مولفه هاي تمايز يافتگي و واكنش هاي ناكارآمد منفي در مادران داراي فرزند عقب مانده ذهني

مقدمه: تولد و حضور كودك كم توان ذهني در هر خانواده اي مي تواند رويدادي نامطلوب و چالش زا تلقي شود. كه احتمالا تنيدگي، سرخوردگي، احساس غم و نوميدي را به دنيال خواهد داشت. و در نتيجه رضايت زناشويي والدين را از جنبه هاي مختلف تحت تاثير قرار مي دهد. بنابراين هدف اين پژوهش پيش بيني رضايت زناشويي بر اساس مولفه هاي تمايز يافتگي و واكنش هاي ناكارآمد منفي در مادران داراي فرزند عقب مانده ذهني است. روش كار: پژوهش به لحاظ هدف از نوع بنيادي و به لحاظ نحوه جمع آوري داده ها از نوع توصيفي بود كه در چارچوب يك طرح همبستگي پيش بين انجام شد. جامعه آماري پژوهش حاضر، كليه مادران داراي فرزند عقبمانده ذهني مشغول به تحصيل در مدارس استثنايي شهر آبادان در سال تحصيلي 95-96 مي باشد. از جامعه آماري نفر به صورت تصادفي انتخاب شدند. پس از حذف موارد ناقص حجم نمونه به 75 نفر كاهش يافت. براي جمع آوريداده ها از پرسش نامه رضايت زناشويي اينريچ، واكنش هاي ناكارآمد و تمايز يافتگي استفاده شد. يافته ها: بر اساس يافته هاي پژوهش واكنش هاي ناكارآمد و از بين مولفه هاي تمايز يافتگي، جايگاه من بهترين پيش بيني كننده هاي رضايت زناشويي بوده است. نتيجه گيري: نتايج پژوهش بر اين باور است كه روابط اوليه ي افراد در محيط خانواده به سطوح بالا يا پايين تمايز يافتگي منجر مي گردد و اين تجارب اوليه بر روابط بين فردي زوجين در بزرگسالي تاثير مستقيم مي گذارد.