تحليل كاربرد روشهاي سنتي و نوين استحصال آب باران در مناطق خشك و نيمه خشك

فرآيند استحصال و جمع آوري آب پديده جديد و نويني نيست چرا كه ما فرهنگ سنتي غني و پرباري را در اين زمينه از تجربيات پيشينيان خو د به يادگار داريم . قدمت روشهاي بومي مديريت آب و خاك در دنيا، از جمله ايران به 3 تا 5 هزار سال پيش ميرسد. علي رغم توسعه روشهاي نوين، هنوز اين روشها در مناطق مختلف كارايي دارند . آبخيز نشينها، از گذشته تا حال با كمك سنگ و خاك و با تكيه بر دانش بومي سازه هايي بنا ميكنند كه به كمك آنها علاوه بر بهره برداري از سيل، مي توان شدت سيل، رسوب و فرسايش را نيز كاهش داد . وجود مناطق پهناوري در خارج از شبكه رودخانه هاي بزرگ به ويژه در مناطق خشك و نيمه خشك كه با معضل كمبود يا نبود آب روبرو هستند، ايجاب مي كند تا از روش هايي مانند سامانه هاي سطوح آبگير باران كه روش سنتي براي جمع آوري و استحصال آب است توام با تكميل و به روز كردن آنها با بهره گيري از دانش و فنون نوين در تطبيق و سازگاري با شرايط اقليمي به منظور تامين آّب، استفاده شود . در اين تحقيق سعي شده با مقايسه روشهاي سنتي و نوين استحصال آب در مناطق خشك به بياني ساده اين سازه ها شناسايي و ويژگيهاي و محدوديتهاي آنها ارايه گردد