شناسايي سازوكارهاي بهبود آموزش كشاورزي در نظام آموزش عالي با رويكرد عملي

امروزه دستيابي به توسعه پايدار، بدون توجه به نقش آموزش عالي در تربيت نيروي انساني كارآمد امكان پذير نمي باشد. از چالش هاي اساسي در نظام آموزش كشاورزي، بي توجهي به آموزش هاي عملي و تأكيد بيش از اندازه بر آموزشهاي تئوري و كلاسي است كه باعث ناكارآمدي و عدم موفقيت دانش آموختگان كشاورزي در بازاركار شده است. لذا تحقيق حاضر با هدف شناسايي و تحليل سازوكارهاي بهبود آموزش هاي عملي كشاورزي و ضرورت يادگيري تجربي انجام گرفت. يادگيري تجربي مي تواند فرصت مناسبي براي تركيب دانش نظري، دانش تجربي و دانش سازگاري ايجادكند. نبود امكانات و زيرساختها، عدم توانمندي كافي براي ارائه آموزشهاي عملي توسط آموزشگران، ضعف طراحي آموزشي نظام كشاورزي، عدم هماهنگي نظام آموزشي و سياست هاي اجرايي دولت از عوامل اصلي ناكارآمدي آموزش هاي عملي كشاورزي محسوب مي شوند. براي بهبود آموزشهاي عملي، لازمه ها و زيرساخت هاي آموزش هاي كشاورزي را مي توان در جامع نگري مسئولين مربوطه، فراهم نمودن امكانات موردنيازهم چون واحدهاي زراعي، باغي، دامپروري متناسب با اجراي عمليات صحرايي، استفاده از خبرگان و افراد داراي تجارب عملي كافي در كنار استادان به منظور هدايت و سرپرستي برنامه هاي عمليات صحرايي و نهايتأ توجه ويژه به بهبود مهارت هاي ارتباطي در بازديد منظم و نظارت دقيق آموزش گران بر پروژه هاي عملي دانشجويان دانست.