شيوه هاي بيان وقايع غير طبيعي در سبك رئاليسم جادويي

رئاليسم جادويي، شاخه اي از مكتب رئاليسم است كه به بيان واقعيت ها مي پردازد، اما گذشته از واقعيت هاي زندگي، در اين گونه روايي، رخدادهاي سحرآميز و شگفت انگيزي نقل مي شود كه اغلب از باورهاي قديمي سرچشمه گرفته است؛ حوادثي چون حضور مردگان در ميان زندگان، حضور جن و پري و مانند آن كه، در فضاي داستان، طبيعي و قابل باور به نظر مي رسد. گابريل گارسيا ماركز، مشهورترين نويسنده رئاليست جادويي و "صد سال تنهايي"، موفق ترين اثر در اين شيوه داستاني است. در ايران نيز آثار چندي به شيوه رئاليسم جادويي نوشته شده است؛ از جمله "عزاداران بيل" نوشته غلامحسين ساعدي را، از آثار موفق اين شيوه دانسته اند كه پيش از صد سال تنهايي" نوشته شده است. يكي از مهم ترين پرسش هايي كه با خواندن نوشته هاي رئاليسم جادويي به ذهن ميرسد اين است كه نويسنده چگونه باورهاي قديمي و غير طبيعي را، در فضاي اين گونه داستان ها، نقل مي كند و طبيعي و واقعي جلوه مي دهد؟ در اين مقاله نگارنده، با بررسي رمان "صد سال تنهايي" و مقايسه با "عزاداران بيل"، "اهل غرق" و "روزگار سپري شده مردم سالخورده"، چند شيوه بياني و روايي را براي باور پذير ساختن حوادث جادويي، نشان داده است.