اخلاق مداري در منظومه هاي عاشقانه ادب فارسي

اخلاق خوب به چگونگي برخورد مردم با همنوع خود و انسان دوستي مربوط مي شود و هميشه مهم ترين مسائل ملل مختلف در ادبيات آنها مطرح مي شود. نوع دوستي، در ميان ايرانيان جايگاه ويژه اي دارد و مي توان با يقين گفت كه اگر چه بسياري از جامعه ها به بعد اخلاق اهميت مي دهند، اما در ميان ايرانيان اخلاق، مفهوم و رنگ و بوي ويژه اي دارد كه آنها را از ساير جهانيان جدا مي كند. در آثار سعدي، نظامي، ناصر خسرو، اسدي طوسي و فردوسي تاكيد فراواني بر جوانمردي، پاكي، صداقت و شجاعت و... شده است. به خوبي مي دانيم كه در ملت هاي مختلف هميشه مهم ترين مسائل براي شاعر و نويسنده و ملت در ادبيات آن قوم مطرح مي شود. بعد اخلاقي هم يكي از مسائل بسيار مهم است كه جاي خود را در تمامي بخش هاي مختلف ادبيات ايران باز كرده است. به عنوان نمونه مي توان، رگه هايي از معاني اخلاقي را در ادبيات ديني، داستاني، تاريخي، فلسفي، حماسي و حتي در عاشقانه ترين آثار ادبي، اصول اخلاقي را در عشق راستين مشاهده كرد. در اين مقاله به بازتاب آموزه هاي اخلاقي و تعليمي در ادب فارسي و منظومه هاي عاشقانه مي پردازيم.