بررسي نقش پياده رو در طرح هادي روستاهاي استان آذربايجان شرقي

حركت پياده، طبيعي، قديمي و ضروريترين شكل جابجايي انسان در محيط است كه نقش اساسي در ادراك محيط و ارتباط با آن دارد، در حالي كه به دليل سلطه اتومبيل اين حركت به تدريج نقش طبيعي خود را از دست داده است. روستاي پايدار ، هويت ، روح و طبيعت را از بطن روستا مي گيرد. در طرح هاي هادي براي پايداري در روستا و براي اينكه از اعتبار و ارزش لازم برخوردار باشدبايد به جنبه هاي اجتماعي جهت ايجاد و حمايت از محيط هاي انساني فعال فضاهاي زنده و روستاهايي توجه نمود. راهكارهاي كه براي ارتقا كيفيت حمل و نقل روستاي در روستا پايدار مطرح شده اند بايستي همگي بر لزوم توجه بيشتر به نقش عابر پياده تاكيد داشته باشند .پياده راه حركت عابر پياده را در فضاهاي روستاي تسهيل نموده و موجب مي شوند عابر پياده در فضايي امن و بدور از خودرو حضور يابد و موجبات ارتقا تعاملات اجتماعي در فضاي روستاي فراهم شود به طوري كه تجربه و لذت حركت در محيط آرام فضاهايي با سايبانهاي كوتاه و سنگ فرشهاي متراكم ، نيمكتهايي چوبي با تناسبات انساني ، تماشاي حركات و معاشرت مردم ، فضاهايي كه بيشتر تعاملات اجتماعي ، گپ و گفتگوهاي خودماني ، رسيدگي به مشكلات يكديگر ، فضايي براي آشنايي هاي بيشتر و در مجموع رواج حس همنوع دوستي و زندگي زيباتر را براي روستاوندان بهمراه داشته است