واكاوي و مقايسه كار كرد نمادهاي طبيعي در شعر توفيق زياد و نصرالله مرداني

توجه به طبيعت و زيبايي هاي نهفته در آن از ديرباز در كانون انديشه و توجه شاعران قرار گرفته است. برخي از اين شاعران كه به طبيعت نگاه سمبوليك دارند، معتقدند در وراي هر چيزي در طبيعت رازي نهفته است. به خاطر شرايط سياسي و فرهنگي مشابه در شعر فارسي و عربي، وصف طبيعت يكي از مضامين مشترك آن دو به شمار مي رود. نمادهاي طبيعي همچون؛ برف، باران، گل و ... در شعر معاصر فارسي و عربي، كاركرد نمادشناختي پررنگي دارند. نصرالله مرداني شاعر معاصر فارسي، با استفاده از اين نمادها، سروده هاي سمبوليستي قابل توجهي خلق كرده و در قالب اين سروده ها، افكار انقلابي و مذهبي خود را به خوبي به تصوير كشيده است. از طرف ديگر توفيق زياد شاعر معاصر عرب نيز در اشعار خود، از اين نمادها براي بيان دغدغه هاي اجتماعي عصر خود بهره برده و تصويري از جهان دلخواه خويش ارائه كرده است. اگرچه در زمينه بررسي تطبيقي طبيعت گرايي در شعر شاعران معاصر فارسي و عربي آثاري به رشته تحرير در آمده است اما اين موضوع در شعر مرداني و توفيق زياد بررسي نشده است. مقاله حاضر، ضمن تحليل چگونگي استفاده از اين نمادهاي طبيعي براي بيان مقاصد گوناگون و تبيين تفاوت هاي موجود و دلايل آن، مي تواند كار كرد نمادشناختي طبيعت را در شعر معاصر فارسي و عربي به ويژه شعر اين دو شاعر تبيين كند.