«دبادة مغانه و جام جمانه در غزليات سنايي»

به دليل رفاه نسبي و تساهل مذهبي عصر ساماني، شاعران اين دوره آزادانه به وصف باده و مجالس باده نوشي مي پرداختند. شاعران غزنوي نيز با وجود تعصب مذهبي عصر محمودي در كنار ديگر مضامين، باده ستايي مي كردند؛ از اين رو وجود اين گونه مضامين در اشعار آغازين سنايي نيز كه به پيروي از پيشينيان سروده شده، طبيعي است؛ اما راوج اين مضامين در غزليات دوره بيداري سنايي، بيانگر ساختارشكني معنايي واژه شراب و كشف معنايي جديد براي آن در شعر شاعر است؛ از اين - رو با بررسي محتوايي غزليات سنايي و مقايسه آنها با اشعار هم مضمون رودكي، فرخي و منوچهري اين نتيجه حاصل خواهد شد كه شراب موردنظر سنايي قلندرانه و عرفاني است كه ذكر صفاتي؛ مثل رستگاركنندگي، حيات بخشي و بصيرت افزايي و ثمراتي؛ مانند غمزدايي، فرمانبرداري از معشوق و وصال با او مؤيد اين موضوع است.