بررسي عنصر گفت و گو در حكايت هاي مرزبان نامه

از شيوه هاي مهم براي تعليم و تربيت و سرگرم كردن افراد در زمان گذشته، استفاده از انواع مختلف داستان به خصوص حكايت بوده است كه اين حكايت ها، از جنبه هاي مختلف به ويژه داستاني قابل بررسي است. در اين پژوهش هدف اين است كه ويژگي هاي عنصر گفتگو در حكايت هاي كتاب مرزبان نامه از آثار فاخر فارسي (قرن هفتم) با روشي تحليلي توصيفي بررسي شود. شيوه هاي بازنمايي گفتار، گفتار مستقيم، گفتار غير مستقيم، بازنمايي ديدگاه راوي، درونمايه، شخصيت پردازي و ايجاد تنش از طريق گفتگو، از جمله مسايل بررسي شده در اين پژوهش هستند. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه در مرزبان نامه بيشتر از شيوه بازنمايي گفتار به صورت غيرمستقيم استفاده شده است تا بدين صورت راوي، انديشه خود را در كنار انديشه شخصيت ها بيان كند. مهمترين كاربرد گفتگو در اين اثر در كنار ارائه درونمايه، شخصيت پردازي اشخاص حكايت ها به خصوص نشان دادن نوع تيپ آنهاست. همچنين نوعي تنش و كشمكش در گفتگوها به خصوص در نقطه اوج حكايت ها ترسيم مي شود كه اين امر نه تنها خواننده را به خواندن حكايت ترغيب مي كند؛ بلكه باعث برجسته شدن موضوع مورد نظر مي گردد كه درونمايه داستان است.