نگاهي به تجلي اسطوره در شعر نادر نادرپور

اسطوره ها در هر سرزميني بخشي از هويت، تمدن و فرهنگ آن سرزمين به شمار مي روند و شاعران با بهره گيري از آنها افزون بر اينكه شعر خود را هنرمندانه تر مي سرايند، مي توانند دغدغه ها، دل مشغولي ها و خواسته هاي خود را از طريق آنها با زباني غير مستقيم به جامعه منتقل كنند. از ويژگي هاي شعر دوره معاصر بهره برداري شاعران از عناصر اسطوره اي است. نادرپور از شاعران معاصر ادب پارسي است كه اشعارش با ياري گرفتن از شخصيت هاي اساطيري مانند رستم، كاووس، سياوش و ضحاك و موجودات اساطيري مانند سيمرغ، كوه البرز، شيطان و... سيري را از ايستايي به سوي دو معنايي با چند معنايي پشت سر گذاشته است و در نتيجه زبان شعريش باعث جايگزين كردن اجزاي عيني با اجزاي ذهني اسطوره گرديده است. اين پژوهش بر آن است تا به روش توصيفي – تحليلي تجلي اسطوره در شعر نادرپور را مورد بحث و مداقه قرار دهد.