نظريه يادگيري سازنده گرايي

ساختن گرايي گفتمان نويني در عرصه روان شناسي شناختي است با محرك هاي جديد مواجه مي شود آنها را با انديشه ها و تجربيات كه مفهوم زير بنايي آن اين است كه دانش توسط فراگير ساخته مي گذشته خود سازگار مي كند و ممكن است كه آنچه به آن اعتقاد شود و درواقع اين يادگيرنده است كه با عنايت به دانش وتجارب دارد تغيير كند يا اطلاعات جديد را بي ربط تشخيص دهد و از آن پيشين خود موقعيت جديد را تفسير كرده و دانش خود را مي سازد. دست بكشد. در هر حال فرد فعالانه دانش خود را خلق مي كند. مفهوم ساختن گرايي قدمت زيادي دارد و به كارهاي سقراط و سازنده گرايي مبتني بر اين فرضيه است كه دانش به وسيله ي افلاطون و ارسطو برمي گردد اما ظهور آن به عنوان گفتمان مربوط يادگيرندگان با تلاش در جهت فهم تجربياتشان به صورت فعالانه به اواخر قرن بيستم وحاصل تلاش افرادي همچون پياژه، برونر، ساخته مي شود (عابديني بلترك و همكاران 1393). آنها اطلاعات ويگوتسكي و ديويي به عنوان معماران اين نظريه شمار مي رود. اين جديد را تفسير و اين اطلاعات را به ساختارهايي كه از تجربه ي قبلي رويكرد در عمل برتري خود را نسبت به رويكردهاي سنتي آموزش ايجاد شده مربوط مي كنند. كسب دانش مستلزم تفسير فعال به نشان داده است. بسياري سعي نموده اند كه مفروضات ساختن گرايي وسيله ي يادگيرندگان است تا روابط جديدي ميان ساختار هاي را در امر آموزش به كار ببرند كه رويكرد مساله محور ويتلي وروش موجود ساخته شود. اين فرايند براي يادگيري حل مسأله، استدلال، آزمايشگاهي ساندرز از نمونه هاي آن هستند.