بررسي غزل سياه در دوران معاصر

رفته رفته با ملال و دل زدگي سرايندگان و مخاطبين از مفاهيم دهان‌سوده، گزينشي، شعاري و پيشنهادي غزل سنتي، عده‌اي از شاعران برآن شدند؛ براي خلق اعجاب و رستاخيزي متنوع و به تاثير از رشد مظاهر زندگي غزلي زمانمند بسرايند؛ در نتيجه به سويه‌هاي ممنوعه و خلاف هنجارهاي معنايي و اخلاقي تكيه كردند. ضمن آن كه تاثير شعر لاابالي و عصيان‌گر شاعران اروپايي نيز بر اين غزل و شعر معاصر غير قابل انكار است، اما ريشه‌ي اقبال به مولفه‌هاي اين جريان در غزل سنتي نيز هست،ولي از حيث بسامد و اجتماع تمامي مولفه‌ها، انتساب آن به غزل دوران معاصر است، اين جريان در دو قالب سنتي و معاصر متجلي شده است. مولفه‌هاي اين جريان غزلي در سرحد امتزاج و آميختگي با غزل گفتاري معاصر است.از جمله ويژگي‌هاي بارز اين جريان: بيان صريح مفاهيم عشق ورزي و معشوق جسماني، رسيدن مضامين به موضوعات خلاف آداب و عفت، پرهيز از آذين‌هاي شاعرانه بياني و بديعي،تضعيف جايگاه زن، تكيه بر مسايل خرافي، بياني انتقادي و اعتراضي به ابعاد مختلف اجتماعي، اقتصادي و سياسي، روحيه ياس، بدبيني و ناباوري، تضعيف ناخودآگاه و عنصر خيال‌ورزي شاعرانه، تقويت احساس و شدت واقع‌گويي، در خور ذكر هستند.اين تحقيق بر اساس منابع كتابخانه‌اي و نقد شعر شاعراني چون نصرت رحماني و فرخزاد پرداخته شده است.