پارناسيسم و نشانه هاي آن در انديشه هاي شاعرانه ي نصرت رحماني

پارناس يكي از مكتب هاي اروپايي است كه در قرن نوزده هم زمان با فروپاشي رمانتيسم به وجود آمد. نام اين مكتب برگرفته از نام كوهي است كه بنا به افسانه هاي يونان قديم جايگاه آپولون،خداوند شعر، و نه خواهر نگهبان هنر و ديونوسوس ايزد شراب و گياهان بوده است. شاعران اوليه ي پارناسيسم مانند هوگو و گوتيه هر چند ريشه در رمانتيسم داشتند، ولي از يك طرف در مقابل احساس گرايي رمانتيك به پا خواستند و از طرف ديگر در مقابل پيروان سن سيمون -كه طرفداران هنر مفيد و متعهّد بودند-، نظريه ي هنر براي هنر -به معني هنري فارغ از تعهّد و هر نوع دل مشغولي- را مطرح كردند. بنا بر اين نظريه كه بيشتر به فرم و ساختار اهميت مي داد، شعر فقط بايد در پي كمال زيبايي بوده و در بند تعهّدات اخلاقي، سياسي، اجتماعي و... نباشد. صورت منسجم تر هنر براي هنر چند سال بعد به عنوان اصول پارناسيسم مطرح شد. شكوفايي پارناس طي سالهاي 1860-1880 كه سه مجموعه شعر از پارناسين ها منتشر شد، مي باشد. اصول و ويژگي هايي كه پارناسيسم بر آن استوار بود از اين قرارند: هنر به عنوان دليل زندگي، پاي بندي به مشرب هنر براي هنر، زيبايي پرستي در فرم و شيوه ي بيان، الهام گيري از هنرهاي باستاني و ادبيات كلاسيك، دخيل نكردن احساس شخصي در شعر، ارج نهادن به كار سخت، نااميدي. شعر و انديشه ي نصرت رحماني به گونه اي است كه با توجّه به ويژگي هاي مذكور مي توان پيوندهايي بين آن و پارناسيسم برقرار كرد. در اين مقاله پس از تبيين پارناسيسم، آنچه به عنوان مختصّات اين مكتب شناخته مي شود، در ذهنيت شاعرانه ي نصرت نشان داده شده است.