ناحافظانگي حافظ در قصيده

قله نشيني حافظ در غزل فارسي و چيرگي بي مانندش در تلفيق هنرمندانه اجزا و عناصر سخن در غالب غزليات، سبب چشم پوشي شيفتگان شعر او از شعرهاي ناحافظانه او شده است. اين اغماض بيش از همه در مورد قصايد حافظ بوده است. به رغم نقد و بررسي هاي بسياري كه بر روي شعر حافظ در قالب كتاب و مقاله و گفتارهاي شفاهي صورت گرفته، مي-توان گفت تقريباً به قصايد او پرداخته نشده است؛ شايد بر اساس اين فرض مسلم كه حافظ شاعر قصيده نيست و روزگار او هم روزگار ميدانداري قصيده نبوده است. اين پژوهش با نگرشي انتقادي و مقايسه اي درون متني، به قصايد حافظ و به طور خاص نخستين قصيده در ديوان او در مدح شاه شجاع مي پردازد و با توجه به تقليدزدگي و نبود تئوري نظم حافظ در اين قصيده، پرسش هايي و فرضياتي را در مورد اصالت انتساب اين قصيده به حافظ مطرح مي كند.