جستاري بر رويكرد نهادگرايي در توسعه منطقه اي

نهادگرايي، رويكرد نسبتا جديدي در توسعه محلي و منطقه اي مي باشد و قابليت كار زيادي از نظر مفهومي، نظري و تجربي براي درك و كشف توانايي ها و سياستهاي منطقه اي دارد. بر همين اساس پژوهش حاضر با كندوكاو در رهيافت نهادي، ضمن تبيين پايه هاي نظري رهيافت نهادي در توسعه منطقه اي، به دنبال مسيرهاي اثرگذاري فرآيندهاي نهادي بر جنبه هاي توسعه منطقه اي مي باشد. اين امر با استفاده از روش تحقيق توصيفي تحليلي انجام گرفته است كه با استفاده از مطالعات كتابخانه اي و اسنادي، پس از جمع آوري مطالب مرتبط به تحليل آنها مبادرت نموده است. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه رويكرد نهادگرايي كه از نظر اصطلاحي مي توان آن را نوعي بدعت ناميد، از نظر مفهومي و تئوريكي كمتر مورد نقد قرار گرفته است و بايد اين نكته را مد نظر قرار داد كه هرچند در سال هاي اخير به عنوان جديدترين و متأخرترين رويكرد از آن ياد مي شود ولي چارچوب هاي نهادگرايي ممكن است شرط لازم براي توسعه منطقه اي باشد اما شرط كافي نمي باشد. در كار پست رهيافت نهادگرايي در مطالعات توسعه منطقه اي، نگاه به توسعه، قلمروي و سرزميني است؛ بدين معنا كه فضاي منطقه در اين حوزه از مطالعات به مثابه ظرف و بستر فرآيندها و تحولات اقتصادي، اجتماعي و محيطي است؛ به همين دليل رويكرد نهادي مي تواند در تبيين چرايي و چگونگي تأثير سياست هاي توسعه منطقه اي بر عوامل توسعه بسيار كارآمد باشد.