ارتقاء سطح بهره وري از انرژي مصرفي در ساختمان ها با نگاهي نو به نما. نمونه موردي؛ شهر تهران

ساختمان، به مثابه ارگانيسمي پويا در شهر مي باشد و عدم پذيرش آن به عنوان موجودي زنده كه با روح و جسم انسان ها در ارتباط است ما را در نحوه نگرش به فضاي اختصاص داده شده و ملحقات و ملزومات آن دچار اشتباه مي سازد. آنچه كه انسان را در نگاه اوليه هويت مي بخشد لباس پوشش او و آنچه كه بنايي را از ديگري جدا مي كند نما ست. نما به عنوان وجه بيروني و نمايان يك ساختمان، مبين هويت و زيبايي آن و بيانگر خط فكري و دغدغه هايي است كه معمار با آن درگير بوده و متاثر از عواملي همچون پاسخگويي به نياز محيط، خواسته هاي كارفرما، مصالح و هزينه طراحي شده است. نما بيش از هر چهره ديگري با مردم، ساكنان و توريست هاي شهري ارتباط برقرار مي سازد و در آن مقوله هاي بسياري از هويت و زيبايي تا تكنولوژي و فناوري ساخت، دخيل است . نما همواره در حد فاصل دو فضا يكي فضاي باز و يكي فضاي بسته يا نيمه باز قرار دارد و در تعريف هر دو فضا نقش ايفا مي كند به عبارتي نما نقش مهمي در تبادل انرژي بين ساختمان و محيط اطراف دارد. در ساده ترين حالت نما براي مقاصد زيبايي شناسي و جلب نظر مخاطب طراحي مي شود، اما نگرشي عميق به پوسته ساختمان نشان داده كه نما يكي از عوامل تاثيرگذار بر مصرف انرژي ساختمان مي باشد و يك الگوي طراحي مناسب براي نما مي تواند تبادل گرمايي را به حد اقل برساند و با استفاده از نماهاي دو پوسته اي و هوشمند مي توان ساختمان را زنده و پايدار طراحي كرد . در اين تحقيق به بررسي تعدادي از ساختمان هاي پنج طبقه در شهر تهران با نماها، مصالح و طرح هاي مختلف پرداخته ايم و نشان خواهيم داد كه مصالح مناسب، سطح بازشوها، نماهاي دو پوسته اي و طراحي خاص و هوشمند هر كدام به چه ميزان در پايدار كردن بنا و كاهش مصرف انرژي موثرند و در نهايت در اين پژوهش يك الگوي جامع پايدار براي بناهاي شهر تهران عرضه مي شود