بررسي الگوگيري از محيط زيست طبيعي در معماري شهري و استفاده از نظريه بيوفيليكا شهر در باغ و مقايسه آن با رويكرد شهرسازي در مكتب اصفهان

اتصال محكم زندگي انسان و طبيعت بعنوان عنصر ذاتي و فطري اين تصوربشر براي فرار از تحت سلطه بودن سيستم هاي حيات بوسيله پيشرفت بشريت و فن آوري هاي نوين به شكلي كه توانايي تغيير و انتقال بنيادين جهان طبيعت را داشته باشد را به زير سوال برده است و به تبع اين توهم نابخردانه معماري اي را ايجاد كرده كه تراكم شديد ساختمان ها و فروپاشيدن محيط طبيعي اطراف و جدايي مردم از اكوسيستم و فرآيندهاي طبيعي را بدنبال داشته است . اما بشر به عنوان يك گونه زيستي پيوندي غريزي و فطري بين انسانها و ديگر سيستم هاي حيات را براي خود قائل است ،با تشخيص نياز فطري انسان براي برقراري ارتباط با طبيعت به همراه پايداري و استراتژي هاي جهاني طرحي براي خلق محيط هايي كه تضمين كننده كيفيت زندگي و بالمآل معماري سبزباشد رادرپي داشته و نظريه بيوفيليك شهردرباغ براي اولين بار توسط دكتر اسميت.او.ويلسن در سال 1991 پديد آمد.اما اين الگوگيري ازمحيط زيست طبيعت و تلاقي خلاقانه معماري و طبيعت را 055 سال پيش در ايران و در مكتب معماري اصفهان شاهدهستيم كه ميتواند با نطام فكري و باورهاي اعتقادي ايرانيان هم خواني بيشتر داشته باشد و اين مقاله با تبيين ضرورتهاي عملي نظريه يوفيليكا در معماري شهري نوين و مقايسه آن با مكتب شهرسازي اصفهان درصدد بررسي بومي سازي اعتقادي اين نظريه مي باشد