راهكارهاي حفظ اصالت و هويت معماري ايراني در راستاي معاصر شدن و استفاده از فناوري هاي نوين

امروزه گسترش استفاده از تكنولوژِي به نوعي مفهوم فرهنگ و هويت را دچار چالش معنايي و محتوايي كرده است كه اثرات آن در بي هويتي شهرها و معماري امروز قابل مشاهده است. اين مهم تا جايي تأثيرگذار بوده كه معماري بومي و سنتي ايران فراموش شده و با وجود اقليم هاي متفاوت در نقاط مختلف ايران، شاهد معماري يكسان و يكنواختي هستيم. اكنون مسئله اين است كه چگونه مي توان با حفظ اصالت معماري ايراني، بواسطه تكنولوژي جديد با جهان امروز در ارتباط بود. پژوهش حاضر سعي دارد به اين مسأله پرداخته و براي رسيدن به اين هدف با استفاده از روش توصيفي تحليلي ابتدا به بررسي پيشينه تحقيق در اين زمينه مي پردازد. در ادامه با استفاده از مطالعات تكميلي و تحليل كلي يافته ها اين نتيجه حاصل مي شود كه با توجه به اينكه ايران از جمله كشورهاي در حال توسعه است؛ براي دستيابي به معماري ايراني كه همگام با فناوريهاي نوين باشد، بايد توسعه را به سمت توسعه پايدار و معماري را به سمت معماري پايداري كه بومي بوده و متناسب با فرهنگ و آيين و رسوم مردم ايران باشد پيش ببريم.