نوع مواجهة ايرانيان با شاهكارهاي شعر عربي در ادبيات كلاسيك فارسي (مطالعة موردي: غزليات حافظ)

روابط متراكم و مستمر دو زبان و ادبيات فارسي و عربي به ويژه از سدة سوم تا نهم هجري، شرايط آزمايشگاهي مستعدي را براي پيگيري مباحث مربوط به مطالعات ترجمه فراهم مي آورد؛ زبان دو قوم، متفاوت است، اما روح همدلي به فضل هم كيشي، جلوه و آني ديگر در دو فرهنگ و ادبيات داشته است كه از تبعات آن، زاويه ديدِ خاص بزرگان شعر و ادبيات فارسي نسبت به فرهنگ و ادب عربي بوده است. اين مقاله تلاش خواهد كرد به تبيين نوع مواجهة سرايندگان ايراني خاصه خواجه حافظ به شعر فاخر عرب و كيفيت بازنمود و برگردان آن به فارسي بپردازد. شاعران ايراني با شاه بيت هاي شعر عربي چه برخوردي داشته اند؟ چگونه به جرح و تعديل و به اصطلاح ايرانيزه كردن تصاوير و مضامين اشعار عربي پرداخته اند؟ به نظر، شعر عربي در سده هاي مذكور علاوه بر بازآفريني گاه تمام يا بخشي از آن، مستقيم و بي آن كه ترجمه شود، در دل شعر فارسي به كار رفته و حتي در پي تكرار و پسندِ صاحبان ذوق به عنوان صنعتي ادبي نيز رواج يافته است