بايسته هاي ترجمه متون كهن تاريخي از عربي به فارسي

مدخلترجمه در طول تاريخ، همواره مورد توجه خاص و عام بوده و به عنوان يكي از ابزارهاي ارتباطي بشر مورد توجه قرار گرفته است. امروزه اهميت ترجمه و تاثير شگرف آن در زندگي بر كسي پوشيده نيست. در اهميت آن همين قدر مي توان گفت كه اگر ترجمه نبود آگاهي از اقوام و ملل ديگر، هرگز ميسر نمي شد. زيرا انسان ها از يك سو نيازمند علوم و فنون يكديگرند و از سوي ديگر به دليل اختلاف زبان ها قادر به ارتباط مستقيم نيستند و لذا چاره اي جز روي آوردن به ترجمه ندارند(معروف، 1381: 8). ترجمه يك دادوستد فرهنگي، علمي و تجربي است كه ميان جوامع مختلف صورت گرفته و بر نگرش، جهان بيني و فرهنگ و معارف گروه هاي اجتماعي جوامع تأثير داشته است. آنچه باعث شده است فاصله اي فرهنگي ميان متن ترجمه و متن اصلي به وجود آيد به اهميت نقش ترجمه و مترجم در انتقال فرهنگي و نسبت بين سياست فرهنگي و ترجمه مربوط مي شود(احمدزاده، 1390: 2). ترجمه يكي از راه هاي انتقال تجربه اقوام مختلف و عناصر فرهنگي جوامع به يكديگر است. از آنجا كه حفظ و انتقال هر دو عامل صورت و محتواي يك نوشته از زباني به زبان ديگر به طور كامل امكان پذير نيست، مترجم از يك سو نظر به زبان مبدأ و از سوي ديگر نظر به زبان مقصد دارد. علاوه بر اين تعريف فعل مترجم نيز چنين تعريف شده است كه ساخت هاي زبان مبدا را به زبان مقصد منتقل مي كند و از زبان و دنياي نويسنده دور نمي گردد. در بين فنون مختلفي كه در مطالعات تاريخي به كار گرفته مي شود، ترجمه متون، يكي از مهم ترين ها به شمار مي رود. اسناد و مكتوباتي كه در خلال فعاليت هاي باستانشناسي يا كشفيات تاريخي بدست آمده اند، پس از ترجمه از زبان اصلي به زبان هاي قابل استفاده براي محققان تاريخ، اطلاعات ذي قيمتي را فراهم ساخته اند كه بسياري از نكته هاي مبهم تاريخي را روشن مي نمايد. كتيبه هاي عيلام، بابل، آشور و ايران و پاپيروس هاي مصر يا اسناد تورفان، به مدد فن ترجمه، ارزش و اهميت خاص خود را يافته اند و متون كهن تاريخي از همين رهگذر براي آن دسته از تاريخ پژوهاني كه زبان هاي بيگانه را نمي دانند، مفيد فايده گرديده اند(حسين زاده شانه چي،1387: 32).