مشاوره مبتني بر واقعيت درماني در آموزش و پرورش

واقعيت درماني يكي از جديدترين تلاشهاي درمانگران درراه توصيف انسان، تعيين قوانين رفتاري و چگونگي نيل به رضايت، خوشبختي و موفقيت محسوب مي¬شود. كوري (1990) رويكرد واقعيت درماني را اينطور خلاصه مي¬كند: يك درمان فعال، كاربردي، آموزشي، شناختي و رفتار – محورانه. فلسفه و هدف اين نطريه بر اين باور است كه انسان¬ها خود تعيين¬كننده و عهده¬دار مسئوليت زندگي خويش هستند و تمام رفتارها با هدف برطرف¬سازي نيازهاي انسان براي بقا، احساس تعلق، قدرت، آزادي و تفريح صورت مي¬گيرند. پژوهش حاضر به شيوه مروري و اسنادي انجام شده است.در ساختار آموزش و پرورش يك¬سري موضوعات اساسي وجود دارد كه هر يك مسائل و مشكلات خاصي را در ساختار آموزش و پرورش، به¬وجود آورده است كه مي¬خواهيم نگاه نطريه واقعيت¬درماني را در رابطه با اين موضوعات بدانيم. به طور كلي مشاوره كردن طبق ديدگاه واقعيت درماني، بخش مهمي در فرايند يادگيري و چگونگي حل مشكلات، آموزش كودكان، هدايت نوجوانان و در نتيجه اين است كه چه¬طور افراد به مشاوراني براي خود تبديل شوند.