بررسي دوام بتن هاي خودتراكم حاوي ميكروسيليس و پوزولان خاش توسط آزمايش عمق نفوذ آب تحت فشار

امروزه باتوجه به حجم ساخت و ساز در كشور و به دنبال زيان هاي جاني و مالي گسترده در اثر حوادث طبيعي همچون زلزله، استفاده از مصالح و روش هاي نوين جهت افزايش كيفيت، عمر مفيد و دوام سازه ها و كاهش هزينه هاي ساخت ضرورتي انكار ناپذير است. در مواردي مانند پايه پل ها، ستون هاي طبقات پايين ساختمان هاي بلند و... عملا ويبره كردن بتن غير ممكن است. براي رفع اين مشكل بايد از بتن خودتراكم استفاده شود كه باعث تراكم كامل بتن شده و سرعت بتن ريزي افزايش مي يابد. اين نوع بتن با استفاده از فوق روان كننده ها و مواد افزودني ديگر توليد مي شود. در بتن خودتراكم به خاطر نياز به حجم خمير بيشتر در طرح مخلوط، استفاده از عيارهاي زياد سيمان مرسوم مي‌باشد و گاهي اين افزايش ميزان سيمان؛ باعث عبور از مقدار بهينه مصرف سيمان مي گردد كه برخلاف تصور عموم، با افزايش هزينه و مصرف سيمان بيشتر، كاهش مقاومت فشاري را نيز به دنبال دارد. همچنين استفاده بيش‌ازحد سيمان سبب افزايش توليد گازهاي گلخانه‌اي شده و باعث آلودگي محيط‌زيست مي‌گردد. ازآنجايي‌كه ميكروسيليس و پوزولان خاش در كشور به‌طور قابل‌ملاحظه‌اي توليد مي گردد و استفاده از آن ها نيز ازنظر اجرايي و همچنين اقتصادي قابل توجيه است؛ لذا در تحقيق حاضر از اين نوع پوزولان ها استفاده نموده ايم. در تحقيق انجام‌شده 21 طرح مخلوط بتن خودتراكم در نسبت هاي آب به سيمان 40/ 0، 45 /0 و50/ 0 با مصرف ميكروسيليس 7.5%،5%و 10% و پوزولان خاش 25%،15% و 35% و 3 طرح مخلوط شاهد نيز جهت مقايسه نتايج مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتايج نشان مي دهد كه استفاده از ميكروسيليس و پوزولان خاش سبب كاهش عمق نفوذ آب گرديده است.