رابطه علي هوش هيجاني و خودكارآمدي با عملكرد تحصيلي از طريق ميانجي¬گري انگيزش تحصيلي در دانش¬آموزان پايه دهم شهر اهواز

هدف پژوهش حاضر آزمون الگوي رابطه علي هوش هيجاني و خودكارآمدي با عملكرد تحصيلي از طريق ميانجي¬گري انگيزش تحصيلي در دانش¬آموزان پسر سال دهم دبيرستان¬هاي شهر اهواز بود. در اين مطالعه توصيفي- همبستگي، جامعه آماري را كل دانش¬آموزان پسر سال دهم دبيرستان هاي شهر اهواز تشكيل دادند كه به روش تصادفي چند مرحله¬اي، ۳۶۴ دانش¬آموز پايه دهم از بين نواحي دو و سه شهر اهواز به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي سنجش متغيرهاي پژوهش از پرسشنامه خودكارآمدي عمومي شرر GSE-17 (۱۹۸۳)، پرسشنامه هوش‌هيجاني پترايدز و فارنهام (۲۰۰۱) و مقياس انگيزش تحصيلي هارتر (۱۹۸۱) استفاده شد. ارزيابي مدل پيشنهادي با استفاده از روش تحليل مسير انجام گرفت. جهت آزمون روابط غير مستقيم از آزمون بوت استراپ در دستور كامپيوتري ماكرو پريچر و هيز استفاده شد. بر اساس نتايج اين پژوهش، مدل پيشنهادي از برازش مطلوبي با داده ها برخوردار بود. به طور كلي نتايج نشان داد كه در كل نمونه تمامي ضرايب مسير بين متغيرها به جز مسير خودكارآمدي به انگيزش بيروني از لحاظ آماري معني¬دار بودند. همچنين نتايج نشان داد مسيرهاي غير مستقيم خودكارآمدي و هوش هيجاني با عملكرد تحصيلي از طريق انگيزش دروني و انگيزش بيروني معني¬دار بودند. نتايج اين تحقيق نشان داد كه مدل پيشنهادي از نيكويي برازش خوبي برخوردار است و مي¬تواند در شناخت عوامل تأثيرگذار در عملكرد تحصيلي مفيد باشد. همچنين، اين مدل مي¬تواند به مثابه الگويي مطلوب براي تدوين برنامه¬هاي پيشرفت تحصيلي مثمر ثمر باشد.