ارزيابي تغييرات زماني وسعت اراضي كشاورزي در حوضه آبريز ميناب با تأكيد براستفاده بهينه از منابع محيطي

منابع طبيعي براي هر شوري ثروت ملي آن كشور محسوب شده و بهره‌برداري بهينه از اين منابع باعث استقلال غذايي آن كشور مي‌شود..(Demeria,1999) از ديرباز يكي از روش‌هايي بهره‌برداري از اين منابع، كشاورزي بوده است. با توجه به ميزان رشد جمعيت جهان و افزايش روزافزون نيازهاي بشري و درپي آن بهره‌برداري بي‌رويه از منابع طبيعي، هرساله شاهد تخريب هرچه بيشتر اين منابع هستيم.(SzaboIcs,1992) متأسفانه براثر بهره‌برداري نادرست از منابع آبي و خاكي همه‌ساله ۱٫۵ ميليون هكتار به سطح بيابان‌هاي كشور افزوده مي‌شود. (Zehtabian: Khosravi, 2009 (حوضه آبريز ميناب مهم‌ترين قطب كشاورزي استان هرمزگان مي‌باشد كه فعاليت‌هاي زراعي و باغداري مديريت نشده بسياري در سطح آن ايجادشده است كه اين امر مي¬تواند منابع آبي - خاكي با ارزش اين ناحيه را از بين برده و در نتيجه پيامدهاي ناگواري را به همراه داشته باشد.. پژوهش حاضر به دنبال بررسي تغييرات زماني فعاليت‌هاي باغداري و زراعي در يك بازه زماني۳۱ ساله است تا به كمك آن روند تغييرات زماني وسعت اراضي زراعي و باغات شناسايي و به كمك آن نتايج اين تغييرات را بررسي نمايد. به‌طوركلي جلوگيري از خسارات ناشي از بهره‌ برداري بي‌رويه از منابع به اتخاذ روش مناسب در مديريت هدفمند كشاورزي وابسته بوده كه لازمه آن وجـود اطلاعات دقيـق در زمينه نحوه توسعه كشاورزي و بهره‌برداري از منابع آبي مي‌باشد. محدوده‌ موردمطالعه حوضه‌ آبريز ميناب در طول شرقي ۵۶ درجه و ۵ دقيقه تا ۵۷ درجه و عرض جغرافيايي ۲۶ درجه و۵۲ دقيقه تا ۲۸ درجه و۳۰ دقيقه واقع شده است اين حوضه ازنظر تقسيمات سياسي در استان هرمزگان واقع‌ شده است و از شمال به حوضه‌ آبريز هليل رود، از جنوب به شهرستان ميناب(شمال تنگه هرمز)، از مشرق به حوضه‌ آبريز كريان و سندرك و از سمت غرب به حوضه آبريز رودخانه حسن لنگي محدود مي‌باشد.