بررسي جايگاه نقوش هندسي در هنراسلامي-ايراني

نقوش هندسي در هنر اسلامي به دليل ارتباط همه اجزايش با يكديگر نشان‌دهنده وحدت در عين كثرت و كثرت در وحدت است. نقطه آغاز هنر اسلامي است؛ يعني ساده‌ترين و واضح‌ترين مبدأ و آغازي براي هندسه كه ماهيتش جزء اسرار است. نقطه آغاز خط و خط به وجود آورنده‌ شكل است. پس از ورود اسلام به ايران، آثار هنرمندان ايراني از اين نقوش تأثير بسزايي گرفت و به عنوان بخشي جدانشدني در زيرمجموعه هاي هنر ايراني- اسلامي همچون سفالگري، فلزكاري، معماري و... كاربرد فراواني يافت. وجود نقوش هندسي در هنر اسلامي و هنر ايراني پس از اسلام، ضرورت اين تحقيق را ايجاب مي كند. اين تحقيق كه در آغاز سعي در مروري اجمالي بر هندسه در هنر اسلامي و در هنر اسلامي ايراني دارد، تلاش مي كند تا نگاه اسلام را به مقوله هنر از منظر نقوش هندسي ارزيابي كند. در اين پژوهش به اختصار دريافت مي شود كه نقوش هندسي در هنر اسلامي ايراني در عين كثرت به وحدت ذات خداوندي مي رسد و آشكار خواهد شد كه كثرت نقوش از مبدائي واحد كه ذات خداوندي است سرچشمه مي گيرد. اين تحقيق به روش توصيفي- تحليلي و با كمك منابع كتابخانه‌اي صورت گرفته است.