شاخص هاي طراحي مجموعه هاي فرهنگي- سينمايي

امروزه مجموعه هاي فرهنگي - سينمايي به عنوان يكي از مهمترين وسايل ارتباط جمعي در زندگي روزمره افراد، داد و ستدهاي اجتماعي، ساختار زندگي انسان ها، چگونگي برقراري ارتباطات درون گروهي و برون گروهي و حتي انديشه هر فرد براي چگونه زيستن، شناخته مي شود. به طوري كه مي توان ادعا كرد انديشه ها، عقايد، نگرش ها و در يك مسير كلي، فلسفه زندگي انسان ها تحت تاثير اين روند تغيير مي كند، اصلاح يا تخريب مي شود. در موازات اين امر باتوجه به ذات مدرن سينما و تمايل فرهنگ ها به ايده هاي نوين و جذاب و پربازده، رويكرد معماري اجتماعي- فرهنگي را در تحقق ساخت برترين مجتمع هاي سينمايي برمي گزينيم. فضاهاي فرهنگي به عنوان يكي از زير ساخت ها براي شناساندن ويژگيهاي فرهنگي و برقراري ارتباط با ساير فرهنگ ها به شمار مي روند. با درنظر گرفتن نياز انسان به برقراري تعامل و ارتباط با انسان ها و فضا، همواره مكاني لازم است كه اين نيازها را برطرف سازد و فضاهاي شهري از مهم ترين خواستگاه هاي جامعه براي تعاملات است. يكي از اين فضاهاي شهري سينما مي باشد كه با تبديل شدن اين كاربردي به پرديس سينمايي و چند عملكردي بودن آن ديگر به آن فراتر از يك تماشا خانه نگاه مي شود و متاسفانه تقاضاي آن از سوي مردم ايران، رو به كاهش است و از آنجا كه مجموعه هاي سينمايي خود مي تواند محلي براي برقراري ارتباط و تعاملات اجتماعي ، باز خواني زندگي و نظاير آن باشد. توجه به شاخص ها، معيارهاي كمي و كيفيدر فرآيند برنامه ريزي، طراحي ،احداث و بهره برداري از اين مراكز، امري بسيار مهم در فراهم ساختن فضاي مناسب جهت ارائه خدمات به مراجعه كنندگان است.