تلطيف سيماي مدرنيته با الگوي معماري ايراني - اسلامي

معماري يك توانايي درآميخته با هنر است،كه با ساختن معنا پيدا مي كند.معماري مدرن هم يك بخش جدايي ناپذير از سبك هاي معماري است،كه نخستين تبلور آن از ابتداي قرن نوزدهم ميلادي بوده ، و تا به امروز كمابيش مورد توجه معماران معاصر قرار دارد.اما اينكه عمر دوران معماري مدرن به سر آمده يا خير؛و يا اينكه تا كنون اين سبك چه دستاوردهاي مثبت و چه پيامدهاي منفي را در پي داشته است ،جاي بحث هاي ريشه اي فراوان دارد؛كه تا به امروز ژورناليست ها و نقادان راجع به آن حكم قطعي صادر نكرده اند. نكته حائذ اهميت آن است كه معماري مدرن مثل هر دوران ديگري، دستخوش تغييرات نگرشي معماران در طول زمان قرار گرفت و گام به مسيري نهاد كه ساختن بدون معماري را بدعت گذاشت.كشور ما هم از اين امر مستثني نبود، و تبديل شدن شهرهاي ايران به پازلي مبهم و رشد صرفا كمي ساختمان ها موضوعي است كه نميتوان آنرا به يك دوران خاص از معماري ارجاع داد، چرا كه ريشه اين بحران نه در اصل مدرنيته و نه در سنت گرايي است. لذا براي جلوگيري از ادامه روند شكل گيري بي هويت ساختمان ها و به تبع آن شهرها ، لازم است ضمن حفظ مدرنيته اصيل و ويرايش نشده ،كه مدنظر معماران بنيانگذار اين سبك بود؛آنرا بر مبناي ارزشهاي معماري ايراني اصيل و شاخص هاي اسلامي مدوله و همسو نمود. بدين صورت بحران شكل گرفته در سيماي شهرها و فقدان آسايش رواني مطلوب در جامعه ،به مرور بهبود نسبي پيدا خواهد كرد.