تاثير خلق فضاهاي جمعي مناسب در مجتمع هاي مسكوني جهت جلوگيري از انزوا در ساكنين

امروزه ارتباط آدميان با هم نوعشان از ارتباط مستقيم بصري چهره به چهره به ارتباط رسانه اي شخص به شخص بدل گشته است كه اين خود عاملي در جهت انزواي ناخودآگاه او گشته است . اين تنهايي مقدمه اي براي افسردگي و پراكندگي انسان ها از يكديگر مي باشد. استفاده از رويكرد معماري جمعي و يا روش هاي مشاركتي همواره مورد بحث بوده است.مسكن (مجموعه هاي مسكوني) بستر مناسبي براي استفاده از روشهاي مشاركتي در معماري هستند تا از طريق فهم و درك صحيح الگوهاي رفتاري ساكنان بتوان به ارتقاء كيفيت محيط مصنوع و در نهايت بالا بردن ميزان احساس جمعي و توسعه افراد بهره جست. در اين مقاله پس از شناخت عوامل موثر بر انزواي اجتماعي با مطالعه كتابخانه اي ،با طرح و پخش پرسشنامه هايي به تعداددر بين ساكنين دو مجتمع مسكوني غزال ودراكواقع در خيابان معالي آباد شيراز و تحليل داده هاي بدست آمده سعي در مشخص كردن تاثير هر كدام از اين عوامل بر انزواي ساكنين خواهيم داشت. و در نهايت چند راه حل جهت طراحي هر چه بهتر فضا هاي جمعي در مجتمع هاي مسكوني پيشنهاد مي شود.