بررسي معيارهاي تشخيص و بررسي بافت فرسوده در روستا – شهرها (نمونه موردي: روستا – شهر لالجين)

در سالهاي اخير با توجه به تحولات سريع علمي و فني، و به دنبال آن تحول در ساختار كالبدي، اقتصادي و اجتماعي شهرها و همچنين عنوان شدن نظريه توسعه پايدار شهري، اهميت نوسازي بافتهاي فرسوده، بيش از پيش مشخص مي گردد. به گزارش دفتر مطالعات زيربنايي روابط عمومي مركز پژوهش هاي مجلس شوراي اسلامي،نوسازي بافت هاي فرسوده شهري يكي از مهمترين موضوعات در حوزه هاي مديريت شهري، مديريت بحران و شهرسازي كشور است. ايده مورد توجه در طول دهه گذشته، راهبرد روستا – شهر است. با توجه به تعاريف روستا – شهرها، حفظ هويت چنين محيط هايي به عنوان ميراث به جا مانده، و بررسي وضعيت اينگونه فضاها و آسيب هاي وارده بر آنها حائز اهميت بسيار است. به همين سبب، نياز به شناخت صحيح بافتهاي فرسوده ي روستا – شهرها جهت بهسازي و رسيدگي به اين بافتها، همچنان به قوت خود باقي است؛ لذا جهت رسيدگي به اين بافت ها، شناسايي و تشخيص آن ها اولين قدم مي باشد. در ارديبهشت ماه سال 1385، شوراي عالي شهرسازي براي شناسايي اين محدوده‌ها سه شاخص ريز دانگي، نفوذ ناپذيري و ناپايداري را تعريف كرد. پژوهش حاضر سعي بر اين دارد تا با رويكردي استراتژيك به بررسي بافت موردنظر پرداخته، و نتايج و راهكارهايي راهبردي براي تشخيص بافت فرسوده روستا شهرها ارائه نمايد. جامعه آماري مورد پژوهش، روستا- شهر لالجين از توابع شهرستان بهار، واقع در استان همدان است. هدف اين پژوهش، ضمن اشاره به كاستي هاي موجود در شاخص هاي مذكور، بررسي دقيق و همه جانبه ي اين معيارها و ارزيابي راه حل هاي ممكن در جهت شناخت و تشخيص بافت هاي فرسوده مي باشد. نتايج پژوهش نشان مي دهد، اشتراك سه معيار مذكور، ميزان بافت فرسوده ي روستا- شهرها را نشان نمي دهد.