واكاوي شاخص­هاي پايداري اجتماعي از منظر شهرسازي ايراني – اسلامي در بافت­هاي قديم و جديد شهري با استفاده از تكنيك IHWP

به دنبال رشد روز افزون جمعيت، شهرها ومحلات نيز گسترش يافته اند. با توجه به اين امر و به تبع آن، افزايش نيازبشريت به زيستن در محيطي پايدار در تمام حوزه ها، از ابتداي قرن 21 بيست و يكم نگاه توسعه پايدار صرفا توجه به ابعاد زيست- محيطي و يا اقتصادي نبودهبلكه مباحث اجتماعي به عنوان يك جز اساسي از توسعه پايدار مورد توجه ويژه سياستمداران و برنامه ريزان شهري قرار گرفته است. از طرفي ساختار شهرها مبين و مبلغ فرهنگ و هويت هر جامعه هستند. از اين رو بايد برنامه ريزي و طراحي شهرها به گونه ايي باشد كه نه تنها باعث افول هويت شوند بلكه به تقويت و ترويج روز افزون آن منجر شود. در برنامه ريزي و طراحي شهرهاي ايراني به عنوان نمونه ايي از شهرهاي اسلامي، علاوه بر توجه به فرهنگ شهرهاي ايراني، بايد به اصول شهرسازي مبتني بر اسلام و آموزه هاي اسلامي نيز توجه گردد. شهر اروميه نيز به عنوان نمونه ايي از شهرهاي ايراني- اسلامي از اين امر مستثني نيست. در اين پژوهش در ابتدابررسي شاخص هاي پايداري اجتماعي و اصول شهرسازي ايراني- اسلامي انجام و پس از آن ، بعد از يافتن اصول و شاخص هاي مشترك هر دو نگرش، به بررسي آن اصول در هر دو بافت قديم و جديد شهر اروميه از طريق مشاهدات مياني و مصاحبه با ساكنين و مسئولين شهرداري هر دو محله پرداخته شده است. در نهايت بعد از ارزيابي و امتياز دهي شاخص هاي مشترك از طريق تكنيك تحليل سلسله مراتبي معكوس( IHWP) و مقاسيه آن ها در هر دو بافت، اينگونه استباط گرديد كه پايداري اجتماعي بر اساس اصول شهرسازي ايراني- اسلامي، در هر دو بافت به خصوص در بافت جديد آن گونه كه انتظار ميرود، وجود ندارد.